I jeszcze jedno

Jesz­cze jed­na myśl okolicznościowa:

Tak powie­dzia­łem sobie w sercu:

«Oto nagro­ma­dzi­łem i przy­spo­rzy­łem mądro­ści więcej
niż wszy­scy, co wła­da­li przede mną na Jeruzalem»,
a ser­ce me doświad­czy­ło wie­le mądro­ści i wiedzy.

I posta­no­wi­łem sobie poznać
mądrość i wie­dzę, sza­leń­stwo i głupotę.

Pozna­łem, że rów­nież i to jest pogo­nią za wiatrem,
bo w wiel­kiej mądro­ści – wie­le utrapienia,
a kto przy­spa­rza wie­dzy – przy­spa­rza i cier­pień.

 

…

 

Posta­no­wi­łem
przyj­rzeć się mądrości,
a tak­że sza­leń­stwu i głupocie.

Bo cze­goż jesz­cze doko­nać może człowiek,
któ­ry nastą­pi po królu,
nad to, cze­go on już dokonał?

I zoba­czy­łem,
że mądrość tak prze­wyż­sza głupotę,
jak świa­tło prze­wyż­sza ciemności.

Mędrzec ma w gło­wie swo­jej oczy,
a głu­piec cho­dzi w ciemności.

Ale pozna­łem tak samo,
że ten sam los
spo­ty­ka wszystkich.

Więc powie­dzia­łem sobie:
«Jaki los głupca,
taki i mój będzie.
I po cóż więc nabyłem
tyle mądrości?»

Rze­kłem prze­to w ser­cu, że i to jest marność.
Bo nie ma wiecz­nej pamię­ci po mędrcu
tak samo, jak i po głupcu,
gdyż już w naj­bliż­szych dniach
w nie­pa­mięć idzie wszystko;
czyż nie umie­ra mędrzec tak samo jak i głupiec?

Toteż znie­na­wi­dzi­łem życie,
gdyż przy­kre mi były wszyst­kie sprawy,
jakie się dzie­ją pod słońcem;
bo wszyst­ko mar­ność i pogoń za wia­trem.

(Koh 1, 16 – 18. 2, 12 – 17)