Kilka spraw na początek roku szkolnego

(1) Waka­cje się skoń­czy­ły, ale dla mnie to ani tra­ge­dia, ani coś strasz­ne­go. Co praw­da to już trze­cie podej­ście do wpi­su nt waka­cji, ale prze­cież mam jesz­cze cały mie­siąc! Mniej wię­cej w poło­wie wrze­śnia poja­dę do War­sza­wy, gdzie w pla­nie mam m.in. spa­cer po Kra­kow­skim Przed­mie­ściu, gdzie gru­pa fana­ty­ków zor­ga­ni­zo­wa­ła sobie pry­wat­ną gol­go­tę w miej­scu nader publicz­nym; trze­ba to zoba­czyć na wła­sne oczy (ale to już było). Nato­miast pod koniec wrze­śnia udam się do Pozna­nia, gdzie mam w pla­nie spę­dzić naj­bliż­sze 5 lat – tro­chę to i smut­ne, i strasz­ne. Od paź­dzier­ni­ka zaczy­nam stu­dia na wydzia­le pra­wa UAM, gdzie niko­go nie będę znał i będzie to coś zupeł­nie odmien­ne­go od tego, co było do tej pory. Ale – z dru­giej stro­ny – będzie tam jesz­cze 200 osób w takiej samej sytuacji.

(2) Od paru dni w mediach gło­śno na temat tego, że już 20 lat w pol­skich szko­łach jest reli­gia. Z moim doświad­czeń wyni­ka, że wszyst­ko zale­ży od pro­wa­dzą­ce­go (pro­wa­dzą­cej). Kie­dy cho­dzi­łem do pod­sta­wów­ki na reli­gii uczy­li­śmy się pod­sta­wo­wych rze­czy doty­czą­cych tego, co każ­dy ochrzczo­ny (przy­naj­mniej w teo­rii) wie­dzieć powi­nien. Nato­miast od gim­na­zjum było już nie za dobrze. W kół­ko abor­cja – euta­na­zja – in vitro – abor­cja – euta­na­zja etc. etc. Rzad­ko któ­ry kate­che­ta (poza pew­nym bar­dzo sym­pa­tycz­nym księ­dzem, któ­ry uczył mnie dwa lata) potra­fi zna­leźć zło­ty śro­dek na wywa­że­nie pro­por­cji pomię­dzy tym, co naka­zu­je pro­gram naucza­nia, a tym, co zaży­czy sobie Epi­sko­pat na fali tego, co „aktu­al­nie jest mod­ne” (raz jest to „pro­pa­gan­da prze­ciw­ko życiu poczę­te­mu”, innym razem „zło sztucz­ne­go zapłod­nie­nia”). Dobrze, że przy­naj­mniej w naszych pod­ręcz­ni­kach nie pisa­no, że słu­cha­nie Metal­li­ci pro­wa­dzi do aryt­mii serca.

Przy­szła mi do gło­wy jesz­cze jed­na myśl. Wszel­kie bada­nia poka­zu­ję, że wier­ni lub „teo­re­tycz­nie wier­ni” Kościo­ła w Pol­sce żyją w coraz więk­szym „odkle­je­niu” od naucza­nia z ambo­ny. Widać, że ludzie swo­je, Kościół swo­je. Choć sta­no­wi­sko hie­rar­chów w spra­wie tak waż­kich spraw jak związ­ki part­ner­skie, zapłod­nie­nie poza­ustro­jo­we itp. jest jed­no­znacz­ne, wię­cej niż poło­wa ludzi – nie­za­leż­nie, czy są prak­ty­ku­ją­cy, czy nie – ma to po pro­stu w nosie. Coraz mnie ludzi obcho­dzi naucza­nie Kościo­ła  i bar­dzo czę­sto pusz­cza­ją je mimo uszu, bo – ile razy moż­na słu­chać w kół­ko tego same­go. A jesz­cze jak się widzi, co wyga­du­ją ludzie pokro­ju Rydzy­ka, to prze­cież wie­lu ludziom napraw­dę może ode­chcieć się cho­dzić na nie­dziel­ne msze, a o innych nabo­żeń­stwach nawet nie wspo­mi­na­jąc. Sytu­acja poka­zu­je, że wła­dze kościel­ne może powin­ny się tro­chę zasta­no­wić jeśli nie nad tre­ścią naucza­nia (bo tego prze­cież zmie­nić raczej nie mogą), to nad spo­so­bem prze­ka­zu. Naj­lep­szym przy­kła­dem są listy Epi­sko­pa­tu napi­sa­ne zwy­kle w tonie cią­głej pre­ten­sji, „że my mamy tyl­ko mono­pol na zba­wie­nie” i że „jeste­ście z nami albo prze­ciw­ko nam”.

(3) Powi­nie­nem napi­sać jesz­cze coś w spra­wie poli­ty­ki, bo prze­cież obok tego, co wyga­du­je Kaczyń­ski nie spo­sób przejść obo­jęt­nie. Ale mi się nie chce.