sk - Strona 25 - Silva rerum

12 listopada 2012

Awantura o ornat

Nasza parafia w „ornat smoleński” jeszcze się nie zaopatrzyła, ale gdy pojawi się w sprzedaży, na pewno będzie pierwsza w kolejce. Za to wczoraj wierni w kościele modlili się do godła państwowego wiszącego na ołtarzu i takiego samego, który ksiądz miał na plecach.

Myślałby kto, że delikatny rozdział kościoła od państwa działa u nas w dwie strony. W praktyce widać jednak, że gdy Kościół chce coś od państwa, to żąda; gdy państwo chce coś od Kościoła, to jest zaraz wielka awantura i szukanie antychrysta.

19 października 2012

Po trzech tygodniach zajęć

Bardzo się ostatnio opuściłem w prowadzeniu swojej strony internetowej; tak się jednak składa, że od trzech tygodni trwa już rok akademicki i na brak zajęć nie narzekamy. Choć to dopiero początek, wszyscy myślą już tylko o tym, kiedy będzie długi weekend – a to jeszcze prawie dwa tygodnie do listopada.

Ja również nie mam teraz wiele czasu, wszystko dzięki temu, że mam niezbyt dobry plan. Dobrze, że w drugim semestrze powinno być lżej. Choć dnie mam zupełnie wypełnione, to znalazłem jednak trochę czasu na wędrówki z aparatem by zrobić zdjęcia.

Wystarczy wyjrzeć za okno by zobaczyć zdecydowanie najpiękniejszą porę roku – jesień. Dzisiaj w Trójce Wojciech Mann stwierdził, że jesień to właściwie jak wiosna, tyle że na odwrót. Ja osobiście zdecydowanie wolę jesień.

Zdjęcia poniżej zostały zrobione tydzień temu: w trzech Parkach: Wilsona, Cytadeli i Sołackim. Zdjęcia „mgliste” zostały zrobione pewnego poranka na moim osiedlu.

30 września 2012

Nowy rok!

Oczywiście, że nowy rok; ale nie kalendarzowy, tylko akademicki. Zaczyna się jutro.

W piątek zawiozłem swoje klunkry do Poznania po to, by jutro się tam ostatecznie, choć tymczasowo wprowadzić na czas nowego roku akademickiego. Zaczynam bowiem trzeci rok studiów na UAM.

Mógłbym się rozpisywać, jak ten czas szybko leci itd… lepiej jednak zająć się tym, jaka jest jeszcze ładna pogoda. W sam raz na wycieczki rowerowe. Poniżej załączam kilka zdjęć. Niby rozpoczęła się kalendarzowa jesień, ale w sumie to jeszcze jej nie widać.

Życzę miłego oglądania. Tymczasem ja za chwilę znowu ruszam w drogę!

21 września 2012

Budapeszt

Przyszedł czas, bym wreszcie opowiedział o podróży roku. Wczoraj wróciłem z kilkudniowego wyjazdu do Budapesztu. Po drodze zahaczyłem też o Kraków. Myślałem, że będę o swoich wojażach informować na bieżąco, ale atrakcji było tyle, że nie miałem czasu.

Wyjechaliśmy 14 września, w piątek; jadąc pociągiem z przesiadką w Łodzi dojechaliśmy do Krakowa. Następnego dnia o 15.00 mieliśmy autobus do Budapesztu, który na miejscu był ok. 21.30.

Kraków

W Krakowie nigdy wcześniej właściwie nie byłem. Piszę „właściwie”, bo przejazdem Kraków mijałem; byłem tam chyba też kiedyś ze 3 godziny czekając na inny pociąg. Teraz jednak miałem dopiero okazję, by stolicę Małopolski zwiedzić w miarę gruntownie.

Mieszkaliśmy w hostelu w centrum miasta, więc nie było problemu z dojściem na Rynek czy Wawel. Byliśmy rzecz jasna we wszystkich obowiązkowych punktach: Rynek, Sukiennice (zwiedzanie podziemi + muzeum sztuki polskiej), Kazimierz, Wawel. W niedługim czasie daje się naprawdę wiele zobaczyć.

Szczególnie polecam muzeum sztuki w Sukiennicach. Urządzone jest na wysokim poziomie; nie jest przeładowane – są tam tylko 4 sale, a prezentowane dzieła są starannie wybrane. Jest to szczególnie ciekawe dla osób, które szybko się męczą sztuką 🙂

Wszystkie zdjęcia z Krakowa.

Na koniec dodam, że Kraków to naprawdę miasto na światowym poziomie (pełne turystów) i niczego nie musimy się w nim wstydzić.

Budapeszt

Gdy rok temu wróciłem z Pragi zadowolony, powiedziałem „a za rok pojadę do Budapesztu”. W tym miesiącu się to spełniło.

Wyjechaliśmy z Krakowa autobusem; na miejscu byliśmy późnym wieczorem. Do Polski wróciliśmy nocnym pociągiem w środę, cztery dni później. Mieszkaliśmy w hostelu znajdującym się w wyjątkowo obskurnej (okolica bardzo klimatyczna) kamienicy.

Budapeszt jest jednym miastem dopiero od lat 70. XIX wieku. Wcześniej, były to 3 mniejsze ośrodki: Buda, Peszt i Obuda. Buda znajduje się na wzgórzach, przez wieki była siedzibą węgierskich władców. Peszt jest płaski jak stół i raczej dziewiętnastowieczny; pełen eleganckich alei i dostojnych budowli. Rozkwit miasta przypadł na przełom XIX i XX wieku, gdy o obchodzony 1000-lecie istnienia państwa węgierskiego (choć wtedy była to przecież monarchia austro-węgierska). Wtedy powstały najważniejsze zabytki, jak siedziba parlamentu, bazylika św. Stefana, plac Bohaterów, czy w końcu pierwsza, zabytkowa linia metra.

Buda jest zupełnie inna: pełna małych placyków, wąskich uliczek i domów, ale XV-wiecznych.

Szczególnie godne zapamiętania są:

siedziba Parlamentu, choć trzeba odstać swoje w kolejce;
bazylika św. Stefana, budynek monstrualny, widoczny z każdego wyższego miejsca w mieście,
aleja Andrassy, która jest atrakcją samą w sobie, z Oktogonem (plac), placem Bohaterów, Domem Terroru, Żółtą linią metra;
baszta rybacka;
zakamarki Budy;
kąpieliska z Szechenyi na czele.

Wszystkie zdjęcia z Budapesztu.

5 września 2012

Wyprawa na początek września

2 września 2012

Blues Brothers i reszta

Wczoraj byliśmy na festiwalu Pawła Bergera w Kaliszu; koncerty trzech zespołów: Dżem, Planet of the Abts i Blues Brothers.

Gdy chodzi o Dżem, to grali całą masę jakiś rzewnych piosenek i koncert był długi (chyba ze 2,5 godziny). Wokalista śpiewa tak niewyraźnie, że nie idzie niczego zrozumieć. Ale na szczęście były też 2 czy 3 fajne piosenki.

Była to niezła rozgrzewka przed drugim zespołem. Planet of the Abts to rzekomo wspaniały, szeroko znany zespół; jednakże wikipedia na jego temat milczy, a na Liście Przebojów Trójki też nigdy nie był notowany. Konferansjer zespół zachwalał, jakby na scenę miał wyjść nie wiadomo kto. Jak się okazało – zespół jest dla prawdziwych koneserów. Tych jednak jest chyba w Kaliszu niewielu, bo pod sceną stała mała grupka desperatów + ci, którym nie chciało się tyłków ruszyć z siedzeń.

Na szczęście ich koncert był krótszy. Jazgot nie do wytrzymania. Więcej ludzi stało na korytarzu czekając, aż się skończy, niż było na widowni.

Ale dla wytrwałych była nagroda w postaci koncertu zespołu Blues Brothers, który rozpoczął się dopiero ok. północy. Zespół właściwie nazywa się The „Original” Blues Brothers Band; i tak… to jest TO Blues Brothers z filmu. Z niewielkimi wszakże zmianami. To była klasa!

31 sierpnia 2012

Organy i Blues Brothers

Dzisiaj ostatni dzień sierpnia, więc powinienem napisać jakąś sentymentalną bzdurę: że jaka szkoda, że koniec lata etc. Dla mnie ani szkoda, ani koniec. Po pierwsze przede mną jeszcze miesiąc wakacji (wszyscy mogą zazdrościć), a po drugie koniec lata też jeszcze się nie zbliża (ja tego przynajmniej nie czuję). A nawet jak się skończy, to co z tego? Jesień też jest fantastyczna.

Tydzień temu byłem na koncercie Kaliskiego Forum Organowego. Koncerty są dosyć fajne pomijając okropnie niewygodne ławki w kościele garnizonowym. Nie do zniesienia jest też ględzenie konferansjera pomiędzy utworami: intelektualna zupa, które i tak nikt nie jest w stanie zrozumieć ani spamiętać.

Jutro coś zupełnie innego: koncert Blues Brothers. Nie spodziewałem się, że przyjadą kiedyś do Kalisza (w ogóle wcześniej nie wiedziałem, że koncertują).

19 sierpnia 2012

Cyryl na niedzielę

Sejm ma wakacje, więc w zasadzie w mediach posucha. Szczególnie w tych żywiących się tanią 1‑dniową sensacją; tj. w telewizjach informacyjnych.

Wszystkie telewizje powinny więc dziękować Episkopatowi Polski za to, że do spółki z Rosyjską Cerkwią Prawosławną na kilka dni zapewnił im temat do maglowania: mianowicie wizytę patriarchy moskiewskiego Cyryla w Polsce. W jej trakcie doszło do „przełomowego”, „bezprecedensowego” [posługując się językiem telewizji] wydarzenia, a mianowicie do podpisania wspólnego orędzia. Dodam tylko, że to ten sam Cyryl, który niedawno został zaatakowany biustem przez ukraińskie feministki (naszym feministkom wizyty w ten sposób ubarwić się nie chciało).

Gdy chodzi o treść orędzia, to nie jest to może coś nadzwyczajnego, ale zawsze miło, że przedstawiciele dwóch wielkich wyznań choć raz wykazali odrobinę dobrej woli. Za to abp Michalik zyskał sobie pewnie jakiegoś plusa u części społeczeństwa, dla której do tej pory był tylko radiomaryjnym inkwizytorem.

W tekście zawarto miłość, przyjaźń i braterstwo, ale nie darowano sobie jak zwykle „palących problemów”, tj. wałkowanych od rana do wieczora aborcji, in vitro etc.

Pod pretekstem zachowania zasady świeckości lub obrony wolności kwestionuje się podstawowe zasady moralne oparte na Dekalogu. Promuje się aborcję, eutanazję, związki osób jednej płci, które usiłuje się przedstawić jako jedną z form małżeństwa, propaguje się konsumpcjonistyczny styl życia, odrzuca się tradycyjne wartości i usuwa z przestrzeni publicznej symbole religijne.

Ładnie to skomentował J. Hartman:

Sam dokument jest zlepkiem pyszałkowatych frazesów o „pojednaniu” (to, że wy się tam żrecie między sobą, nie znaczy, że Polacy i Rosjanie mają jakieś szczególne złe relacje i potrzebne im „pojednanie”!) z typowymi połajankami fundamentalistów, którzy wspólnym szyfrem trwożliwie egzorcyzmują wszystko, co wydaje im się zagrażać ich pozycji. Ten cały obcy świat, którego tak się boją, umieją okleić paroma diabelskimi epitetami, w rodzaju „propagator aborcji i eutanazji”, „zdehumanizowany sekularyzm” czy „ateistyczny fundamentalizm”, lecz nic ponadto. Umieją tylko zatrzasnąć się na głucho w solipsystycznej paranoi i szaleństwie pychy, pozwalającej bez zażenowania przemawiać „do narodów” (ba, nieledwie „w imieniu narodów”!) i robić niedwuznaczne aluzje, że wszystko, co niekościelne jest niemoralne, a Kościół i Cerkiew są moralności ostoją (a to szczególne!). Na te wszystkie insynuacje, pomówienia i bezprzykładne zadufanie w sobie nakłada się jeszcze obłudny sztafaż retoryki „troski”. Oni są zawsze tak bardzo zatroskani i tak bardzo by nas chcieli „ubogacić”.

Nie byłbym sobą, gdybym nie napisał, że dla przedstawicieli najbardziej skrajnej prawicy przyjazd Cyryla jest kolejną okazją do urządzenia sobie festiwalu paranoi. W końcu Cyryl, to agent KGB, który przyjechał z sadzonkami brzozy smoleńskiej…

3 sierpnia 2012

Brzydota nasza powszechna

O napisaniu tego posta myślę już od jakiegoś czasu. Postanowiłem, że aby nie być gołosłownym powinienem wcześniej przygotować jakąś dokumentację fotograficzną. A to okazało się znacznie prostsze niż przypuszczałem.

Natchnieniem był krótki odcinek drogi między Opatówkiem a centrum Kalisza – jedzie się 10 – 15 minut. W tym czasie – parafrazując Gombrowicza – jest się gwałconym przez oczy. Krajobraz nie przypomina wjazdu do miasta w środku Europy, aspirującego do miana „kulturalnego”, „nowoczesnego”, „postępowego” lub choćby (jakie to prozaiczne) „czystego”, ale raczej drogę przez jakiś kraj trzeciego świata.

Prawda jest taka, że otacza nas estetycznych chaos (powiedziane najdelikatniej jak się da); a mówiąc dosadniej syf i brzydota. Obszarpane krawędzie dróg, dziurawe chodniki, sypiące się kamienice – to tylko wierzchołek góry lodowej.

Wiadomo, że jakiś budynek może być zapuszczony, na poboczu mogą rosnąć dwumetrowe krzaczory. Problem jest taki, że prawdziwą zmorą krajobrazu są wszechobecne reklamy, narąbane gdzie się da. Do tego dochodzą jeszcze – modne ostatnio – LEDowe wyświetlacze z jakimiś kretyńskimi informacjami.

Podobno jest miasto, gdzie wygrano walkę o przestrzeń publiczną; jest to São Paulo. Ciekawe, czy kiedyś dotrze to do Kalisza.

Nie musiałem jechać do wjazdu do Kalisza, aby zrobić dokumentację fotograficzną. Już sama ulica Częstochowska jest wystarczająco szpetna.

Skrzyżowanie Częstochowskiej i Budowlanych

2 sierpnia 2012

Porcja wakacyjnej moralności

Wakacje to sezon ogórkowy, można więc odsmażyć różne ciekawe problemy. Ostatnio na czasie jest batalia o zapłodnienie pozaustrojowe, które do tej pory nie zostało w żaden sposób skodyfikowane. Taki stan rzeczy nie jest do końca zły, ale otwarta pozostaje kwestia ewentualnej refundacji in vitro.

W poprzedniej kadencji Sejmu mieliśmy całą plejadę projektów ustaw, z których wszystkie skończyły się na niczym. Od najbardziej absurdalnych nakazujących karanie lekarzy za przeprowadzanie takich procedur, aż po takie z których coś sensownego dałoby się pewnie wygrzebać.

Ponoć po wakacjach partia rządząca ma się zająć in vitro; aktualny stał się problem (jakże z latem związany): mrozić czy nie mrozić? Jednym słowem paranoja; sen politykom spędza z oczu kwestia czy dopuszczalne jest mrożenie nadprogramowych zarodków (a te się tworzy w celu zwiększenia szansy na poczęcie dziecka; przy dziesięciu zarodkach szanse wynoszą 30%), czy też nie, czy może nie powinno się ich tworzyć.

Ja jestem za tym, że zarodków powinno się tworzyć tyle, ile jest potrzeba: tak, żeby zabieg był jak najbardziej opłacalny, tj. żeby szansa powodzenia była największa. Co się stanie z zarodkami, embrionami, galaretą w probówce – jak zwał tak zwał, mało mnie obchodzi.

Usiłuje się nam wciskać, że to jest życie. Jakie życie?! To jest związek chemiczny. Życiem jest coś, co ma serce, kręgosłup itd; tzn. w jakikolwiek sposób się do życie objawia. W jaki sposób objawia się życie związku chemicznego?

Cała ta debata to po prostu absurd. Jak dla mnie, to mogą te embriony spuścić w toalecie i nie robi mi to różnicy.

Druga sprawa też aktualnie wałkowana, to związki partnerskie. Najwyższy czas już na ich wprowadzenie; są one przecież także dla par heteroseksualnych, które z pewnych względów nie chcą brać ślubu.

Na koniec, w ostatniej „Polityce” JanHartman poruszył problem karania za obrazę uczuć religijnych. Pod tym względem podobni jesteśmy do Izraela. Warto przeczytać.

29 lipca 2012

Lato w pełni

W czasie, gdy odbywałem swoje dwutygodniowe praktyki w kancelarii adwokackiej, pogoda była bardzo zmienna i wcale nie było czuć, że to lato. Teraz jest znacznie lepiej. Do wczoraj panowały obezwładniające upały.

Mniej więcej tydzień temu wybrałem się na właściwie pierwszą tego lata, porządną wyprawę rowerową. Poniżej zamieszczam zdjęcia.

13 lipca 2012

Lipiec

Od dwóch dni chodzę na praktyki do kancelarii adwokackiej. Tak realizują się póki co moje plany wakacyjne. Spędzam tam parę godzin i tyle; mam nadzieję, że czegoś się nauczę. Z innych planów wakacyjnych – pojadę do Budapesztu; termin nie jest jednak jeszcze ustalony. Poza tym będę jeździł na rowerze, robił masę zdjęć i pisał głupoty na swojej stronie. Może też trochę zmodyfikuję jej wygląd, bo ten mi się już trochę znudził.

Poza tym na bieżąco śledzę to, co dzieje się w kraju i za granicą. Miałbym czasem ochotę to skomentować, ale pewnie nie każdemu by się to spodobało.

Zamiast tego daję łączę do ciekawego komentarza dotyczącego orzeczenia Trybunału ws. ogródków działkowych (połowa przepisów w ustawie niezgodna z konstytucją).