dookoła - Strona 10 - Silva rerum

31 grudnia 2012

Do siego roku

Nie napisałem nic na Boże Narodzenie i na koniec roku też mi się nic dodawać nie chce. Mam tylko nadzieję (choć raczej złudną), że początek roku 2013 nie będzie tak okropny, jak koniec tego roku. Nie dość, że pogoda paskudna (słońce świeci obrzydliwie, czego nie cierpię), to jeszcze wszystkie sklepy albo pozamykane, albo z pustymi półkami i niczego nie można kupić. Żałosne.

Jedyne, co mogę zaoferować, to kilka zdjęć:

I chociaż najbardziej deliryczną piosenkę tego roku:

Zaszumiało, zawrzało, a to właśnie z dąbrowy
Wbiegł na chóry kościelne krzepki upiór dębowy
I poburzył organy rąk swych zmorą nie zmorą,
Jakby naraz go było wespół z gędźbą kilkoro.
Rozwiewała się, trzeszcząc gałęzista czupryna,
I szerzyła się w oczach niewiadoma kraina,
A on piersi wszem dudom nastawił po rycersku,
A w organy od ściany uderzał po siekiersku!

Grajże, graju, graj
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!

(B. Leśmian)

19 października 2012

Po trzech tygodniach zajęć

Bardzo się ostatnio opuściłem w prowadzeniu swojej strony internetowej; tak się jednak składa, że od trzech tygodni trwa już rok akademicki i na brak zajęć nie narzekamy. Choć to dopiero początek, wszyscy myślą już tylko o tym, kiedy będzie długi weekend – a to jeszcze prawie dwa tygodnie do listopada.

Ja również nie mam teraz wiele czasu, wszystko dzięki temu, że mam niezbyt dobry plan. Dobrze, że w drugim semestrze powinno być lżej. Choć dnie mam zupełnie wypełnione, to znalazłem jednak trochę czasu na wędrówki z aparatem by zrobić zdjęcia.

Wystarczy wyjrzeć za okno by zobaczyć zdecydowanie najpiękniejszą porę roku – jesień. Dzisiaj w Trójce Wojciech Mann stwierdził, że jesień to właściwie jak wiosna, tyle że na odwrót. Ja osobiście zdecydowanie wolę jesień.

Zdjęcia poniżej zostały zrobione tydzień temu: w trzech Parkach: Wilsona, Cytadeli i Sołackim. Zdjęcia „mgliste” zostały zrobione pewnego poranka na moim osiedlu.

30 września 2012

Nowy rok!

Oczywiście, że nowy rok; ale nie kalendarzowy, tylko akademicki. Zaczyna się jutro.

W piątek zawiozłem swoje klunkry do Poznania po to, by jutro się tam ostatecznie, choć tymczasowo wprowadzić na czas nowego roku akademickiego. Zaczynam bowiem trzeci rok studiów na UAM.

Mógłbym się rozpisywać, jak ten czas szybko leci itd… lepiej jednak zająć się tym, jaka jest jeszcze ładna pogoda. W sam raz na wycieczki rowerowe. Poniżej załączam kilka zdjęć. Niby rozpoczęła się kalendarzowa jesień, ale w sumie to jeszcze jej nie widać.

Życzę miłego oglądania. Tymczasem ja za chwilę znowu ruszam w drogę!

5 września 2012

Wyprawa na początek września

31 sierpnia 2012

Organy i Blues Brothers

Dzisiaj ostatni dzień sierpnia, więc powinienem napisać jakąś sentymentalną bzdurę: że jaka szkoda, że koniec lata etc. Dla mnie ani szkoda, ani koniec. Po pierwsze przede mną jeszcze miesiąc wakacji (wszyscy mogą zazdrościć), a po drugie koniec lata też jeszcze się nie zbliża (ja tego przynajmniej nie czuję). A nawet jak się skończy, to co z tego? Jesień też jest fantastyczna.

Tydzień temu byłem na koncercie Kaliskiego Forum Organowego. Koncerty są dosyć fajne pomijając okropnie niewygodne ławki w kościele garnizonowym. Nie do zniesienia jest też ględzenie konferansjera pomiędzy utworami: intelektualna zupa, które i tak nikt nie jest w stanie zrozumieć ani spamiętać.

Jutro coś zupełnie innego: koncert Blues Brothers. Nie spodziewałem się, że przyjadą kiedyś do Kalisza (w ogóle wcześniej nie wiedziałem, że koncertują).

3 sierpnia 2012

Brzydota nasza powszechna

O napisaniu tego posta myślę już od jakiegoś czasu. Postanowiłem, że aby nie być gołosłownym powinienem wcześniej przygotować jakąś dokumentację fotograficzną. A to okazało się znacznie prostsze niż przypuszczałem.

Natchnieniem był krótki odcinek drogi między Opatówkiem a centrum Kalisza – jedzie się 10 – 15 minut. W tym czasie – parafrazując Gombrowicza – jest się gwałconym przez oczy. Krajobraz nie przypomina wjazdu do miasta w środku Europy, aspirującego do miana „kulturalnego”, „nowoczesnego”, „postępowego” lub choćby (jakie to prozaiczne) „czystego”, ale raczej drogę przez jakiś kraj trzeciego świata.

Prawda jest taka, że otacza nas estetycznych chaos (powiedziane najdelikatniej jak się da); a mówiąc dosadniej syf i brzydota. Obszarpane krawędzie dróg, dziurawe chodniki, sypiące się kamienice – to tylko wierzchołek góry lodowej.

Wiadomo, że jakiś budynek może być zapuszczony, na poboczu mogą rosnąć dwumetrowe krzaczory. Problem jest taki, że prawdziwą zmorą krajobrazu są wszechobecne reklamy, narąbane gdzie się da. Do tego dochodzą jeszcze – modne ostatnio – LEDowe wyświetlacze z jakimiś kretyńskimi informacjami.

Podobno jest miasto, gdzie wygrano walkę o przestrzeń publiczną; jest to São Paulo. Ciekawe, czy kiedyś dotrze to do Kalisza.

Nie musiałem jechać do wjazdu do Kalisza, aby zrobić dokumentację fotograficzną. Już sama ulica Częstochowska jest wystarczająco szpetna.

Skrzyżowanie Częstochowskiej i Budowlanych

29 lipca 2012

Lato w pełni

W czasie, gdy odbywałem swoje dwutygodniowe praktyki w kancelarii adwokackiej, pogoda była bardzo zmienna i wcale nie było czuć, że to lato. Teraz jest znacznie lepiej. Do wczoraj panowały obezwładniające upały.

Mniej więcej tydzień temu wybrałem się na właściwie pierwszą tego lata, porządną wyprawę rowerową. Poniżej zamieszczam zdjęcia.

13 lipca 2012

Lipiec

Od dwóch dni chodzę na praktyki do kancelarii adwokackiej. Tak realizują się póki co moje plany wakacyjne. Spędzam tam parę godzin i tyle; mam nadzieję, że czegoś się nauczę. Z innych planów wakacyjnych – pojadę do Budapesztu; termin nie jest jednak jeszcze ustalony. Poza tym będę jeździł na rowerze, robił masę zdjęć i pisał głupoty na swojej stronie. Może też trochę zmodyfikuję jej wygląd, bo ten mi się już trochę znudził.

Poza tym na bieżąco śledzę to, co dzieje się w kraju i za granicą. Miałbym czasem ochotę to skomentować, ale pewnie nie każdemu by się to spodobało.

Zamiast tego daję łączę do ciekawego komentarza dotyczącego orzeczenia Trybunału ws. ogródków działkowych (połowa przepisów w ustawie niezgodna z konstytucją).

12 maja 2012

Nie ma ciszy w bloku

Tytuł tego wpisu został zaczerpnięty z felietonu Sylwii Chutnik z najnowszego numeru „Polityki”. Świetnie się składa, bo od kiedy mieszkam w bloku (1,5 roku), to mam ochotę o tym napisać, ale dopiero teraz poczułem się wystarczająco zmobilizowany. Tym bardziej, że jak się okazuje, w przeżywaniu swych boleści nie jestem sam.

Ja w przeciwieństwo do Mirona Białoszewskiego nie jestem (jeszcze!) ogarnięty obsesyjną manią śledzenia wszelkich dźwięków dobiegających spoza blokowego mieszkania. A przecież takie mieszkanie jest jak pudełko zapałek. Maleńkie – w porównaniu do całego budynku. A tych maleńkich pudełek znajdują się setki – ułożone jedno na drugim i obok siebie; połączone szybami wentylacyjnymi i pionem kanalizacyjnym; przedzielone ścianami jak kartką papieru.

Dźwięki trzaskającego niedomkniętego okna, trzaskania drzwiami, czy czyjegoś bezsensownego ględzenia na klatce schodowej to naprawdę nic w porównaniu z innymi odgłosami. Najwięcej słychać w toalecie: czyjąś pralkę, rozmowy, czyjeś pluskanie się w wannie. Chyba niejeden doktorat można by na ten temat napisać. A CBA nie musi chyba mieć pozwolenia na podsłuch: wystarczy gumowe ucho agenta.

To wszystko nic. Choć mieszkanie w bloku ma wiele zalet, ma też zasadniczą wadę. Ta wada polega na tym, że w pudałkach nad nami, pod nami, z lewej i z prawej też ktoś mieszka! Może to być na przykład świadek koronny (o czym pisze dzisiejsza „Wyborcza”).

Pół biedy, jeśli siedzi cicho; zdarza się to rzadko. A wszystkiemu winne wstrętne pudło, któremu na imię telewizor.

Niestety większość ludzi nie zna umiaru w głośności i nie bierze pod uwagę tego, że sąsiad nie chce go słuchać. Ktoś mógłby powiedzieć „cisza nocna – wtedy ma być cisza”. Ale to nie ma nic do rzeczy! To, że jest taki wynalazek jak cisza nocna i że (zgodnie z regulaminem) remonty można przeprowadzać od 8 do 20, i że należy wcześniej powiadomić sąsiadów… to wszystko nic nie znaczy. Bo tak, czy owak, w świetle prawa cywilnego (art. 23 KC) zakłócanie komuś spokoju w jakikolwiek sposób: poprzez emitowanie hałasu, smrodu czy zwykłe obrażanie są takimi samymi naruszeniami dóbr osobistych. Jednym słowem istnienie ciszy nocnej nie oznacza, że poza nią, można sobie robić co się chce.

Szkoda tylko, że bliźni nasi mają w pogardzie kodeks cywilny.

Sąsiedzi z mojego bloku hałasują nagminnie; ale co tam – zatyczki do uszu piankowe, tylko 1,9 zł. Najlepiej ich nie wyciągać. Gdybym umiał, zrobiłbym karczemną awanturę, ale nie umiem, więc chodzę od apteki do apteki w poszukiwaniu zatyczek.

28 grudnia 2011

Grudniowy dylemat

Pastwiłem się wczoraj nad wiekopomnym dziełem Terrence’a Malicka i zupełnie przeszedłem obojętnie wobec faktu Świąt Bożego Narodzenia. Czekałem na nie dwanaście miesięcy, a ich już nie ma. Chętnie bym sobie posłuchał jeszcze swojej kolekcji muzyki bożonarodzeniowej – lekkich amerykańskich piosenek, czy choćby „Barokowych Świąt”, ale nie jestem pewien, czy wypada. Przez cały rok nie słuchałem płyty Loreeny McKennitt „A winter…” (cośtam) czekając na odpowiednią chwilę, tj. Wigilię – nie chciałbym bowiem, żeby mi te utwory się znudziły lub spowszedniały; nie miałbym wtedy, czego słuchać za rok. Tak czy owak, nie wiem, co teraz zrobić. Na szczęście zostało jeszcze parę wolnych dni. Poza tym zbliża się koniec roku i wszystkie stacje telewizyjne będą się prześcigać na podsumowania i „njusy roku” – która katastrofa była największa, w którym ataku terrorystycznym zginęło najwięcej ludzi etc. Strach włączać telewizor.

11 listopada 2011

11 listopada (11.11.11)

I proszę – dopiero co jedne święta się skończyły, a już mamy następne. Dzisiaj bowiem przypada Święto Niepodległości, które choć miłe i przyjemne, to nie zapewnia takich atrakcji jak Wszystkich Świętych (w czasie których można uprawiać grobbing). No i pogoda nie jest już taka, jak była, bo znacznie się oziębiło, ale kogo to obchodzi, gdy nie trzeba wcale z domu wychodzić, tylko można grzać kulasy przy kaloryferze.

Uroczystość, którą dzisiaj obchodzimy wywołuje niestety też trochę mieszane uczucia, gdy pomyśli się o atrakcjach, które niektórzy chcą zgotować innym. Mówię tu o planowanych „marszach niepodległości” organizowanych przez szowinistów i ksenofobów z Młodzieży Wszechpolskiej i tym podobnych różnych śmiesznych organizacji. W Kaliszu nam to nie grozi, ale w większych miastach można spodziewać się burd wywoływanych przez wszechpolaków w asyście kiboli i różnych faszyzujących ugrupowań. Ich zdaniem marsz jest to marsz patriotów, ale jakoś w SJP nie natrafiłem na żadne stwierdzenie sugerujące, że patriota to ktoś, kto biega z pochodniami po ulicy krzycząc, że „Polska dla Polaków” i „Żydzi na Madagaskar”.

Skoro wałkuję już ten nieprzyjemny temat, to dodam do tego drugi. Chodzi mi mianowicie o kneblowanie ks. Bonieckiego. Oczywiście, skoro należy on do zgromadzenia marianów, to winien jest im posłuszeństwo, bo pewnie takowe ślubował. Szkoda tylko, że ktoś, kto podjął tę decyzję zapomniał o tym, że w ten sposób zmusza się do milczenia jeden z nielicznych głosów rozsądku w polskim Kościele. Episkopat każe nam słuchać radia ojca-inkasenta, które z chrześcijańską miłością bliźniego ma niewiele wspólnego, bo i po co, skoro łatwiej wciskać ludziom kit – a zabrania wypowiadania się człowiekowi, który robi co może, by nie zniechęcać (bo w tej materii Episkopat radzi sobie świetnie), a wręcz zachęcać do Kościoła. Ciekawe, kiedy szanowna Konferencja zreflektuje się, że w ten sposób postępując szkodzi przede wszystkim sobie.

28 października 2011