Po roku

Już kwie­cień, a jak kwie­cień i do tego 9., to wia­do­mo, cze­go to pra­wie rocz­ni­ca. Nie chciał­bym o tym pisać po raz kolej­ny, by nie sta­wać w jed­nym rzę­dzie z wszyst­ki­mi media­mi w tym kra­ju, któ­re kata­stro­fę samo­lo­tu w Smo­leń­sku potrak­to­wa­ły jako temat roku i wał­ko­wa­ły go nie­mal przez 24 godzi­ny na dobę. Natu­ral­nie, ta kata­stro­fa jest tema­tem roku, o ile nie jest tema­tem deka­dy… Nie­mniej jed­nak każ­dy temat się w koń­cu znu­dzi: nie­któ­rym po mie­sią­cu, nie­któ­rym po tygo­dniu (to ja), a nie­któ­rym po latach. Dzię­kuj­my więc cukro­wi, któ­re­go cena wzro­sła, Japo­nii, w któ­rą ude­rzy­ło tsu­na­mi, że dzię­ki nim w cią­gu ostat­nich 12 mie­się­cy mie­li­śmy choć na chwi­lę o czas, by wziąć oddech od sta­tecz­ni­ków, czar­nych skrzy­nek, pomni­ków, krzy­ży, wra­ków, rdze­wie­ją­cych wra­ków i jesz­cze raz sta­tecz­ni­ków, i jesz­cze raz czar­nych skrzy­nek i rapor­tów, wyja­śnień etc. etc. O krzy­żu, pomni­ku i Kaczyń­skim na Wawe­lu już pisa­łem, więc nie będę tego kolej­ny raz powie­lać. Mógł­bym jesz­cze wspo­mnieć o teo­riach Radia Mary­ja i spół­ki nt. sztucz­nej mgły, strza­łów itd., tyl­ko po co…

A jutro przyj­dzie czas na opo­wia­da­nie jubi­le­uszo­we. Jak ktoś poczu­je, że nie ma siły włą­czyć tele­wi­zo­ra, to może je sobie przeczytać.