Imputowanie inteligencji

Takie oto zna­la­złem przed chwi­lą w sie­ci war­te zauwa­że­nia cyta­ci­ki. Doty­czą one tego, co zro­bić, by powięk­szyć swo­ją inte­li­gen­cję. Nale­ży żuć gumę i…

Bada­cze z Bay­lor Col­le­ge of Medi­ci­ne w Houston (w sta­nie Tek­sas, w USA) odkry­li pozy­tyw­ny wpływ żucia gumy na wyni­ki w nauce dzię­ki eks­pe­ry­men­to­wi. Po 14 tygo­dniach ucznio­wie, któ­rzy żuli przez cały ten okres gumę na lek­cjach, mie­li lep­sze wyni­ki w stan­dar­do­wych testach mate­ma­tycz­nych i uzy­ski­wa­li wyż­sze oce­ny koń­co­we, niż resz­ta rówieśników.

Zna­le­zio­ne na Bel­fer­Blog [za:] link

Zbaw­cza może być tak­że pene­tra­cja wła­sne­go nosa:

Zauwa­ży­łem, że nie tyl­ko żucie gumy potra­fi roz­ru­szać mózg (…). Na przy­kład dosko­na­ły wpływ na inte­li­gen­cję ma dłu­ba­nie w nosie. (…) Ze swo­ich stu­diów pamię­tam, że naj­in­te­li­gent­niej­szy pro­fe­sor (…) miał zwy­czaj pod­czas wykła­du lepić poci­ski z tego, co wydłu­bał z nosa.

Źró­dło: http://chetkowski.blog.polityka.pl/?p=1161

Kryminał po szwedzku

Wła­śnie skoń­czy­łem czy­tać try­lo­gię Stie­ga Lars­so­na „Milen­nium”. Saga jest napraw­dę war­ta prze­czy­ta­nia; jest to z pew­no­ścią jed­na z naj­lep­szych ksią­żek, jakie prze­czy­ta­łem. Trud­no jest się od nie ode­rwać, co poświad­cza wie­le osób. Jest bar­dzo nowo­cze­sna (choć­by ze wzglę­du na uży­wa­ny język), co nie każ­de­mu może się spodo­bać; nie trze­ba być jed­nak miło­śni­kiem kry­mi­na­łów, żeby ją „pochło­nąć” bez pro­ble­mów i zaprzy­jaź­nić się z jej boha­te­ra­mi. God­na uwa­gi jest rów­nież ekra­ni­za­cja z Noomi Rapa­ce w roli głów­nej. Film jest dłu­gi i w mia­rę wier­nie odda­je cha­rak­ter powie­ści. Poza tym… jest to naresz­cie coś nie po angiel­sku (przy­jem­nie moż­na ode­tchnąć od napa­stu­ją­ce­go nas ze wszyst­kich stron języ­ka Sha­ke­spe­are­’a) i roz­gry­wa­ją­ce­go się nie w Ame­ry­ce, ale w Szwe­cji. Nie każ­dy musi być fanem Skan­dy­na­wii, ale dla mnie była to na przy­kład miła odmia­na. Oka­zu­je się, że Sta­ny Zjed­no­czo­ne nie są jedy­nym pań­stwem w któ­rym pro­du­ku­je się fil­my – w dodat­ku bar­dzo dobre.

Wra­ca­jąc do książ­ki – jej autor bez ogró­dek i w spo­sób bar­dzo dosad­ny pisze o spra­wach współ­cze­sne­go świa­ta, w tym moral­no­ści. W głów­nym boha­te­rze moż­na upa­try­wać same­go auto­ra, któ­ry – nim napi­sał książ­kę – był dzien­ni­ka­rzem z bar­dzo sztyw­ny­mi, ale jasny­mi zasa­da­mi. Po sło­wach nar­ra­to­ra moż­na też domy­ślić się zda­nia auto­ra na róż­ne tema­ty – w tym poli­tycz­ne. War­to dodać, że Stieg Lars­son zaj­mo­wał się dzia­łal­no­ścią anty­fa­szy­stow­ską, a w książ­ce nie raz wspo­mi­na o „patrze­niu pra­wi­cy na ręce”.

Trzy cegły spod pió­ra szwedz­kie­go auto­ra czy­ta się doskonale.

Nowy rozkład pociągów

Świet­nie jest się dowie­dzieć, że za kil­ka dni wcho­dzi w życie nowy roz­kład jaz­dy pocią­gów. Wspa­nia­le – PKP dba, by podróż­nym przy­pad­kiem ciśnie­nie za bar­dzo nie opa­dło. Przy­kła­do­wo w nowym roz­kła­dzie nie znaj­dzie­my żad­ne­go pocią­gu pospiesz­ne­go z Kali­sza do Pozna­nia. Za to bydło­wo­zy Prze­wo­zów Regio­nal­nych będą jechać 10 minut kró­cej. Każ­dy wie, że jeż­dże­nie nimi to śred­nia przy­jem­ność. Są brud­ne, cia­sne, zapusz­czo­ne. Szy­by okien nie myte od dzie­się­cio­le­ci (strach dotknąć). Skła­dy trzesz­czą, jak­by się mia­ły zaraz roz­le­cieć. Okna zapa­ro­wa­ne po kil­ku minu­tach, a po kil­ku­na­stu – zamar­z­nię­te na kość. Moż­na uznać, że w ramach bile­tu mamy wstęp nie dość, że do muzeum kolej­nic­twa, to jesz­cze na wysta­wę sztu­ki z lodu, tyle, że na oknach… Znaw­cy byli­by zachwyceni!

Śnieży i śnieży

Wypa­da­ło­by coś napi­sać, a naj­bar­dziej aktu­al­nym tema­tem jest obec­nie pogo­da. W Bel­gii ogło­szo­no nie­mal­że stan klę­ski żywio­ło­wej, bo tem­pe­ra­tu­ra jest naj­niż­sza od lat 70. XIX wie­ku, tj. spa­dła do ‑5ºC (słow­nie minus pięć stop­ni Cel­sju­sza). Wobec takiej tra­ge­dii i takie­go mro­zu nie powin­ni­śmy się chy­ba odzy­wać, cho­ciaż u nas już w listo­pa­dzie było ‑10. Nie będę się roz­pi­sy­wał o tym, co ze sobą nie­sie pół metra śnie­gu na chod­ni­kach i na dro­gach; a cią­gle pada.

Dopi­sa­ne później.
W Pozna­niu był dzi­siaj cał­ko­wi­ty para­liż komu­ni­ka­cyj­ny. Nic nie jeź­dzi­ło tak, jak powin­no. Zachę­ca się ludzi, by prze­sie­dli się do komu­ni­ka­cji zbio­ro­wej (tak­że pocią­gów), ale ta nie jest na to kom­plet­nie przy­go­to­wa­na. Media dono­si­ły o nie­sa­mo­wi­tym bała­ga­nie, jaki się zro­bił na torach dooko­ła Pozna­nia i wie­lo­go­dzin­nych opóź­nie­niach pociągów.

Palenie, wybory i Szlak

(1) Tydzień temu weszła w życie nowe­li­za­cja usta­wy o ochro­nie zdro­wia przed następ­stwa­mi uży­wa­nia tyto­niu i wyro­bów tyto­nio­wych, któ­ra wpro­wa­dza jesz­cze bar­dziej restryk­cyj­ne regu­la­cje w tej kwe­stii. Ja oso­bi­ście jestem za cał­ko­wi­tym zaka­zem pale­nia w miej­scach publicz­nych (tak­że na uli­cach, w par­kach), bo jak ktoś chce sobie smro­dzić, to niech to robi w domu (pomi­jam już kwe­stię, że potem trze­ba nało­gow­ców leczyć z publicz­nych pie­nię­dzy). Dużym pro­ble­mem jest pale­nie na przy­stan­kach komu­ni­ka­cji miej­skiej. Usta­wa sta­no­wi tak:

Zabra­nia się pale­nia wyro­bów tytoniowych (…)

8)   na przy­stan­kach komu­ni­ka­cji publicznej, (…)

Art. 5 Dz.U. 1996.10.55 z póź­niej­szy­mi zmianami

Ale w takim razie, co jest przy­stan­kiem? Czę­sto zda­rza się, że ktoś trzy­ma faję w p… dwa kro­ki od wia­ty i może powie­dzieć: „Zaiste! ja prze­cież nie sto­ję na przy­stan­ku”. No tak – praw­da – bo nie pod wia­tą. Ale czy przy­sta­nek to tyl­ko wia­ta, czy może też jesz­cze teren w pro­mie­niu np. 50 m? Są prze­cież takie miej­sca, szcze­gól­nie w cen­trach więk­szych miast, gdzie ludzi sto­ją nie tyl­ko pod zada­sze­niem (bo niby jak mie­li­by się tam zmie­ścić), ale tak­że dookoła…

Wiel­kie obu­rze­nie w kwe­stii zaka­zu wyra­ził na łamach „Gaze­ty Wybor­czej” Jacek Żakow­ski, któ­ry twier­dzi, że te ogra­ni­cze­nia dys­kry­mi­nu­ją pala­czy i spy­cha­ją ich nie­mal­że na mar­gi­nes spo­łe­czeń­stwa. Spo­ro w tym prze­sa­dy, bo redak­tor zapo­mniał o tym, że do tej pory dys­kry­mi­no­wa­ni byli ci, któ­rzy nie chcie­li śmier­dzieć na kilo­metr dymem tyto­nio­wym, nie mówiąc już o tym, że nie koniecz­nie chcie­li umrzeć na raka płuc poprzez bier­ne palenie.

(2) Jutro 40% oby­wa­te­li uda się do loka­li wybor­czych w celu wybra­nia władz lokal­nych. Tro­chę to głu­pie, bo w więk­szo­ści gło­su­je się na kan­dy­da­tów zupeł­nie ano­ni­mo­wych. Wiem, na kogo zagło­su­ję w wybo­rach do Rady Mia­sta, wiem na kogo na pew­no nie zagło­su­ję w wybo­rach na pre­zy­den­ta, ale o kan­dy­da­tach do rad powia­tu czy sej­mi­ku nie wiem kom­plet­nie nic.

Plat­for­ma Oby­wa­tel­ska w wybo­rach samo­rzą­do­wych bie­rze udział (bier­ny) z hasłem „nie rób­my poli­ty­ki”. Tro­chę śmiesz­ne jest to, że pla­ka­ty w Kali­szu i Pozna­niu kan­dy­da­tów z PO są zupeł­nie iden­tycz­ne – z tymi samy­mi zdję­cia­mi… Gołym okiem widać, że powsta­wa­ły meto­dą „kopiuj-wklej”.

Mówiąc o PiSie mogę też wspo­mnieć o pisow­skim kan­dy­da­cie na pre­zy­den­ta Kali­sza, jakim jest Adam Rogac­ki – nota bene poseł z nasze­go regio­nu. Czyż­by ława przy Wiej­skiej się znu­dzi­ła, że w środ­ku kaden­cji chce ją zmie­nić na biu­ro w kali­skim ratu­szu? Tak czy owak, jest to kan­dy­dat na któ­re­go na pew­no gło­su nie oddam. Dla­cze­go? Powo­dów mógł­bym podać wię­cej, ale jest jeden pod­sta­wo­wy, któ­ry spra­wia, że pozo­sta­łe tra­cą jakie­kol­wiek zna­cze­nie. Jest z PiSu. Jeśli ktoś ma choć­by naj­lep­sze inten­cje, to jak moż­na zagło­so­wać na oso­bę utoż­sa­mia­ją­cą się z par­tią, w któ­rej są szo­wi­ni­ści, anty­se­mi­ci, kse­no­fo­bi; par­tią, któ­ra jest poli­tycz­ną tubą Radia Mary­ja; wresz­cie par­tią w któ­rej są oso­by takie, jak Kaczyń­ski, czy Macierewicz.

O tym, co myślę o spo­cie JK, nie będę nawet pisał, bo ABW mogło­by mnie chcieć namierzyć…

(3) Tydzień temu otwar­to z wiel­ką pom­pą dal­szą część kali­skie­go Szla­ku Bursz­ty­no­we­go. Przy­by­ło nam kil­ka nowych rond o dosyć nie­tu­zin­ko­wych nazwach (np. Ron­do Pto­le­me­usza). Idea szczyt­na, ale meto­da raczej zła. Faj­nie jest się prze­je­chać tą dro­gą, bo dzię­ki niej z jed­ne­go koń­ca Kali­sza na dru­gi moż­na dotrzeć w ok. 5 minut. Szko­da tyl­ko, że ta auto­stra­da prze­jeż­dża wprost pod okna­mi ludzi miesz­ka­ją­cych na Kor­dec­kie­go, czy na Zago­rzyn­ku. Dla­te­go pomysł tej budo­wy od same­go począt­ku był zły – bo prze­cież, jak moż­na prze­pro­wa­dzić auto­stra­dę przez śro­dek mia­sta. Do tego nie roz­wią­że to wszyst­kich pro­ble­mów, bo cię­ża­rów­ki nie będą mogły z niej korzy­stać. To już jest zupeł­ne kuriozum.

War­to tutaj wspo­mnieć, że Kalisz ma fatal­nie roz­wią­za­nia komu­ni­ka­cyj­ne – pod każ­dym wzglę­dem; zaczy­na­jąc na Szla­ku Bursz­ty­no­wym, a na bez­na­dziej­nej komu­ni­ka­cji miej­skiej koń­cząc. Wspo­mnę jesz­cze o prze­jeź­dzie kole­jo­wym w Piwo­ni­cach, któ­ry cza­sem jest zamknię­ty przez 15 minut, a w tym cza­sie po obu jego stro­nach two­rzą się 3 kilo­me­tro­we korki.

* * *

Zasmu­ci­ła nas dzi­siaj wia­do­mość, że zmarła 
Pani Ewa Rosikiewicz. 

Wspa­nia­ła Nauczy­ciel­ka i nie­zrów­na­na Wychowawczyni, 
dla nas wzór i autorytet.

Wolne w Poznaniu

Jest pią­tek, 13.30. Wła­ści­wie roz­po­czął się week­end. I jest to pierw­szy week­end, któ­ry w cza­sie stu­diów spę­dzę poza domem. Co praw­da już we wto­rek jadę na dłuż­szy wypo­czy­nek… Mam czas, więc chy­ba pój­dę pozwie­dzać Poznań

nawia­sem mówiąc (cho­ciaż nie lubię pił­ki noż­nej), to wczo­raj wie­czo­rem na sta­dio­nie Lecha był mecz Lech – Men­che­ster, któ­ry dru­ży­na z Wiel­kiej Bry­twa­nii sro­mot­nie przegrała…

cho­ciaż pogo­da do tego nie zachę­ca; wczo­raj lało; w nocy lało; teraz jest okrop­ny wiatr i pochmur­no. Chmu­ry to chy­ba stra­tu­sy, więc nic z nich nie powin­no lecieć, ale moż­li­we, że nad nimi coś się czai, w powie­trzu moż­na wyczuć kro­pel­ki wody.

Cytaty na środę

Dzi­siej­sza eko­no­mia zakła­da, że w sys­te­mie kon­ku­ren­cji mono­po­li­stycz­nej kon­su­ment nie zawsze zacho­wu­je się racjo­nal­nie; inny­mi sło­wy uczest­ni­cy pro­ce­su gospo­da­ro­wa­nia nie zawsze dążą do mak­sy­ma­li­za­cji uży­tecz­no­ści. A spe­cja­li­ści od mar­ke­tin­gu mówią wprost, że naj­le­piej jest zara­biać na ludz­kiej głupocie.

Na powtór­ną cere­mo­nię w pod­war­szaw­skim Osso­wie wybra­no Dzień Zadusz­ny. Poprzed­nia pró­ba odsło­nię­cia pomni­ka w dzień Bitwy War­szaw­skiej zakoń­czy­ła się skan­da­lem. Tabli­cę przy mogi­le poma­lo­wa­no w czer­wo­ne gwiaz­dy, a wokół niej sta­ła spo­ra gru­pa pro­te­stu­ją­cych prze­ciw­ko „czcze­niu najeźdź­ców”. Przed rogat­ka­mi Woło­mi­na zawró­co­no amba­sa­do­ra Rosji, a uro­czy­stość odwo­ła­no. W koń­cu wrze­śnia na mogi­le poja­wi­ły się napi­sy: „Katyń 2010” i „Bro­nek, nie daru­je­my ci usu­nię­cia krzy­ża”. Pro­ku­ra­tu­ra pro­wa­dzi w tej spra­wie śledztwo.

[…]

Wczo­raj przed mogi­łą sta­nę­ła fur­go­net­ka dzia­ła­cza PiS z Pomo­rza Wal­de­ma­ra Bon­kow­skie­go. On sam w grup­ce zwo­len­ni­ków roz­wi­nął trans­pa­ren­ty, na któ­rych wid­nia­ły hasła: „Jaki pre­zy­dent, taki patrio­tyzm”, „Komo­row­ski: upa­mięt­nij 96 ofiar Kata­stro­fy Smo­leń­skiej, „Pil­ne: sprze­da­ją kraj”. Hasła były pod­pi­sa­ne: „Zanie­po­ko­jo­ny Polak W. Bon­kow­ski”, „Upo­ko­rzo­ny Polak W. Bon­kow­ski” i „Zbul­wer­so­wa­ny Polak W. Bonkowski”.

[…]

Nad mogi­łą krót­kie modli­twy odmó­wi­li pra­wo­sław­ny ordy­na­riusz polo­wy Woj­ska Pol­skie­go oraz kape­lan kato­lic­ki. Do ust trąb­kę pod­niósł woj­sko­wy trę­bacz, ale zanim zagrał, pro­te­stu­ją­cy zaczę­li śpie­wać „Jesz­cze Pol­ska nie zgi­nę­ła”. Hymn skoń­czy­li okrzy­ka­mi: „hań­ba” i „zdra­da”.

Źró­dło: http://wyborcza.pl/1,75248,8603361,To_juz_nie_wrogowie__to_polegli.html

Jeśli­by zara­biać na głu­po­cie fana­ty­ków z PiSu pew­nie cała dziu­ra budże­to­wa była­by już daw­no załatana.


Ostat­nio innym tema­tem bar­dzo mod­nym (już od daw­na) jest zapłod­nie­nie poza­ustro­jo­we. Kościół wty­ka swo­je trzy gro­sze jak może, choć – o ile dobrze pamię­tam – póki co, to nie bisku­pi są źró­dłem norm powszech­nie obowiązujących.

Sta­no­wi­sko Kościo­ła kato­lic­kie­go jest jed­nym z wie­lu moż­li­wych i powin­no być wła­śnie tak trak­to­wa­ne. Co wię­cej, w danym przy­pad­ku cho­dzi o sta­no­wie­nie pra­wa przez suwe­ren­ny naród i jego orga­ny legi­sla­cyj­ne, pod­czas gdy hie­rar­cho­wie Kościo­ła nigdy nie wyra­ża­ją poglą­dów, któ­re mogły­by choć tro­chę odbie­gać od instruk­cji two­rzo­nych w Waty­ka­nie. Oczy­wi­ście ist­nie­ją powo­dy, aby słu­chać ze szcze­gól­ną uwa­gą gło­su Waty­ka­nu, wier­nie repre­zen­to­wa­ne­go w Pol­sce przez bisku­pów. Prze­cież więk­szość Pola­ków prak­ty­ku­je katolicyzm.

[…]

Tym­cza­sem w Pol­sce poli­tycz­na pozy­cja Kościo­ła jest wła­śnie taka – w wie­lu spra­wach uchwa­la się takie prze­pi­sy, któ­rych życzył sobie lub na któ­re zgo­dził się Kościół. Tak ure­gu­lo­wa­ny jest w Pol­sce ład medial­ny, szkol­nic­two, repry­wa­ty­za­cja, abor­cja i wie­le innych spraw. Jed­nym powo­dem takie­go sta­nu rze­czy jest wyobra­że­nie, iż Kościół, gdy­by powziął taki zamiar, mógł­by oba­lić rząd lub wynieść do wła­dzy opo­zy­cję. Wyobra­że­nie jest zupeł­nie absur­dal­ne, lecz strach poli­ty­ków ma wiel­kie oczy. Dru­gim powo­dem jest nadzie­ja poszcze­gól­nych poli­ty­ków, że ser­wi­lizm w sto­sun­ku do Kościo­ła pomo­że im w wygra­niu kolej­nych wybo­rów. W tej kal­ku­la­cji jest już wię­cej sen­su, ale nie­je­den już się przeliczył.

Z fak­tu, iż Pola­cy cho­dzą do kościo­ła, nie wyni­ka, że przyj­mu­ją jego poglą­dy albo że żyją w spo­sób, jaki dok­try­na kato­lic­ka zale­ca. Gdy­by Kościół napraw­dę miał wiel­ki auto­ry­tet w spo­łe­czeń­stwie, to wca­le nie musiał­by się przej­mo­wać pań­stwo­wym pra­wo­daw­stwem. Wystar­czy­ło­by, żeby ogło­sił, iż zapłod­nie­nie in vitro jest nie­mo­ral­ne, a kato­lic­kie spo­łe­czeń­stwo po pro­stu prze­sta­ło­by je prak­ty­ko­wać. Ponad­to Kościół kato­lic­ki ma też wła­sne pra­wo­daw­stwo, pra­wo kano­nicz­ne, i tam może umiesz­czać dowol­ne zaka­zy. Czy Kościół przy­zna­je pań­stwu pol­skie­mu, zamiesz­ka­ne­mu w więk­szo­ści przez kato­li­ków, pra­wo do inge­ro­wa­nia w zapi­sy pra­wa kano­nicz­ne­go? Chy­ba nie. Więc cze­muż to niby waty­kań­scy teo­lo­go­wie mie­li­by meblo­wać życie pol­skim rodzinom?

Źró­dło: Jan Hart­man In vitro, Kościół, Pol­ska [w:] „Poli­ty­ka” nr 44 (2780), 30 paź­dzier­ni­ka 2010 [Dostęp onli­ne] http://www.polityka.pl/kraj/analizy/1509894,1,znany-filozof-o-debacie-na-temat-in-vitro.read


A z innej becz­ki, to dzi­siaj po wyjąt­ko­wo dłu­gim week­en­dzie wra­cam do Pozna­nia. Ale we wto­rek zno­wu jadę do Kali­sza, na kolej­ny dłuż­szy odpoczynek.

Koncert

Wczo­raj byłem w Fil­har­mo­nii Kali­skiej na świet­nym – jak zwy­kle – kon­cer­cie. Gości­li na nim dwa muzy­cy z Nie­miec: dyry­gent, któ­ry cały czas pro­wa­dził orkie­strę i pia­nist­ka, któ­ra bra­wu­ro­wo wyko­na­ła utwór Liszta.

Judith MOSCH – fortepian
Vol­ker SCHMIDT-GERTENBACH – dyrygent

w pro­gra­mie:
F. Schu­bert – Uwer­tu­ra ROSAMUNDA
F. Liszt – Kon­cert for­te­pia­no­wy Es-dur
J. Brahms – II Sym­fo­nia D‑dur op. 73

Cytacik

Cytat na dzisiaj:

Tak my sobie w boju i w zno­ju wyku­wa­my gór­kę gno­ju, żeby­śmy w przy­szło­ści coś mie­li z tej górki.

Źró­dło: Sta­ni­sław Tym Mowa Tra­wa [w:] „Poli­ty­ka” nr 43 (2779), 23 paź­dzier­ni­ka 2010


I jesz­cze coś z zupeł­nie innej, blo­go­wej becz­ki. Roz­wa­żam zmia­nę adre­su stro­ny, bo Wira Potocz­ka to kwe­stia od kil­ku lat już nie­ak­tu­al­na (a przy­naj­mniej zawie­szo­na lub dzia­ła­ją­ca w spo­sób nie­wi­docz­ny). Towa­rzy­szył­by temu też pew­nie jakiś lifting wyglą­du stro­ny, bo wiem, że przy obec­nej jej struk­tu­rze poja­wia­ją się pro­ble­my z nawi­ga­cją pomię­dzy podstronami.

Wystawa starodruków

Jesień jesie­nią, ale nie samą pogo­dą żyje czło­wiek. Wczo­raj byłem pierw­szy raz w Czy­tel­ni Ogól­nej Biblio­te­ki Uni­wer­sy­tec­kiej. O ile obsłu­ga Wypo­ży­czal­ni może być na począt­ku odro­bi­nę skom­pli­ko­wa­na, o tyle, korzy­sta­nie z Czy­tel­ni wyma­ga znacz­nie więk­szej ilo­ści fine­zji. Tym bar­dziej, że w biblio­te­ce jest teraz remont i potę­gu­je to jesz­cze uczu­cie zagu­bie­nia u osób odwie­dza­ją­cych Ją pierw­szy raz.

Po względ­nym ujarz­mie­niu Czy­tel­ni posze­dłem na wysta­wę, o któ­rej dowie­dzia­łem się przypadkowo:

ZAPRASZAMY NA WYSTAWĘ
w ramach „Tygo­dnia wło­skie­go w Poznaniu”
pt.
ITALICAPOZNAŃSKICH BIBLIOTEKARCHIWÓW

Eks­po­zy­cja skła­da się z impo­nu­ją­ce­go zbio­ru inku­na­bu­łów i sta­ro­dru­ków. Wstęp wol­ny – war­to zobaczyć.

Jesień jest piękna

Nie­któ­rzy cho­dzą i stę­ka­ją, że już jesień, że zim­no, że to, że tam­to… A prze­cież jest pięk­na pogo­da! Wystar­czy wyj­rzeć za okno i popa­trzeć na lecą­ce z góry liście, by zoba­czyć, jak jest ład­nie. Bywa zim­no rano, czy wie­czo­rem, ale – jak mawia­ją Nor­we­go­wie – nie ma złej pogo­dy, jest tyl­ko źle dobra­ne ubra­nie. Ja dzi­siaj korzy­sta­jąc z wol­nej chwi­li uda­łem się do poznań­skie­go Par­ku Wil­so­na, by tam pod­pa­trzeć jesień.