wycieczki, krajobrazy, zdjęcia i inne głupoty
Dzisiaj reaktywowałem, a właściwie powinienem napisać «reanimowałem» moją stronę. To dlatego, że od pewnego czasu miałem problemy techniczne i nie za bardzo wiedziałem, co z nimi zrobić. Niemniej jednak wydaje się, że teraz będzie lepiej, chociaż pewne elementy mogą nie działać.
Oczywiście nie oznacza to, że teraz rzucę się w wir pisania nowych postów, bo po prostu nie mam na to czasu. Ale na nowe zdjęcia zawsze można liczyć 🙂
Dawno nic na blogu nie pisałem, bo też nie dzieje się nic, co warte byłoby opisania. Teraz jednak postanowiłem odrobinę odkurzyć klawiaturę ze względu na wakacyjną wycieczkę.
Porządnych wakacji nie miałem w zasadzie od dwóch lat – wówczas byłem na krótkim wyjeździe w Tatrach. Rok temu nigdzie nie pojechałem, ponieważ program szkolenia nie przewidywał wakacji :/ w tym roku jest za to trochę lepiej i dlatego postanowiłem pojechać w góry. Dawniej jeździłem co roku na bardzo krótkie zagraniczne wycieczki, ale teraz jakoś mnie do zagranicznych stolic nie ciągnie. Zdecydowanie wolę obecnie przyrodę 🙂
Wybrałem Beskid Śląski i częściowo także Beskid Żywiecki. W Beskidzie Śląskim w zasadzie nigdy nie byłem. Jako bazę wycieczki wybrałem Brennę. Jest to mała, niezbyt ciekawa wiocha, rozciągnięta na długości blisko 10 kilometrów w dolinie rzeki Brennicy. Miejscowości (Wisła, Brenna, Ustroń) w Beskidzie Śląskim starają się uchodzić za „kurorty”, ale wychodzi im to niezbyt dobrze i, niechętnie to przyznaję, ale poza górami niewiele mają do zaoferowania. W dodatku są dosyć brzydkie, brudne i zawładnięte przez wszelkiej maści tandetę w stylu budek z plastykowymi ciupagami &c. Niemniej jednak Brenna, pomimo wszystkich tych dolegliwości, jest świetnym miejscem wypadowym na szlaki turystyczne w Beskidzie Śląskim. Co więcej, pomimo turystycznego oblężenia, jakie ma miejsce w dolinach (tj. w miejscowościach), na szlakach jest praktycznie pusto. Oczywiście, zdarzają się pojedynczy turyści, czy też niewielkie grupy, ale nie da się tego porównać z tym, co dzieje się o tej porze roku w Tatrach. A przecież pojechałem w sierpniu! Zaryzykuję stwierdzenie, że na samych szlakach turystycznych w Beskidzie Śląskim w sierpniu jest mniej ludzi niż w Tatrach we wrześniu (czyli w zasadzie poza sezonem). W dodatku ja zwykle wychodziłem w góry dosyć wcześnie rano, aby uniknąć upałów, dzięki temu często szczyty zdobywałem samotnie.
Niewątpliwie Beskid Śląski nie jest tak urokliwy jak Tatry, jednak spokój, jaki tam panuje, wynagradza te braki. Stoki gór w zdecydowanej części pokryte są lasami (co latem daje schronienie przed słońcem). Górki nie są może wysokie, ale za to często strome i podejście pod nie wcale nie należą do lekkich i przyjemnych. Ale jeśli się spokojnie idzie pod górę, odpoczywając co pewien czas, to na pewno się dojdzie do celu.
W ten sposób ja wszedłem na Równicę, Błatnią, Baranią Górę i Kotarz. Wszystkie te miejsca są warte polecenia.
W dalszej kolejności pojechałem na skraj Beskidu Żywieckiego, a konkretnie w okolice Babiogórskiego Parku Narodowego. Tam czuje się już przedsmak Tatr, ponieważ masyw Babiej Góry jest zdecydowanie wyższy (jest to najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego, a sam Beskid jest drugim najwyższym pasmem górskim po Tatrach). Pierwszego dnia zrobiłem sobie długą okrężną wycieczkę po Parku Narodowym, z wizytą w schronisku, rzecz jasna. Następnego dnia zdobyłem samą Babią Górę (a konkretnie Diablak, tj. najwyższy szczyt w masywie Babiej Góry), która nie była aż tak niedostępna, jak przypuszczałem. Trzeba tylko wybrać odpowiednią trasę 🙂
Moją wycieczkę kończę w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, skąd właśnie piszę. Tutaj miałem nadzieję obejrzeć ruiny średniowiecznych warowni. Dotychczas odwiedziłem zamek Rabsztyn, Ogrodzieniec, Smoleń i Ojców. Najbardziej widowiskowy i najlepszy do zwiedzania jest niewątpliwie zamek Ogrodzieniec, który jest zachowany w bardzo dużej części, ruiny są niesłychanie okazałe i robią duże wrażenie. Niestety wadą zamku jest „podzamcze”, gdzie koszmarna pstrokacizna i budy z wszelkiego rodzaju tandetą, parafrazując Gombrowicza, gwałcą przez oczy.
Dzisiaj natomiast odwiedziłem Ojcowski Park Narodowy. Okazuje się, że Ojców w XX-leciu międzywojennym był małopolskim kurortem, czymś w rodzaju uzdrowiska (pewnie leczono się tam z krakowskiego smogu). Z tego powodu jest dosyć mocno skomercjalizowany (jak na park narodowy), ale i tak jest wart zobaczenia.
Wyglądam teraz za okno i właściwie nic nie widzę, bo jest taka mgła, że jadąc samochodem nie wiedziałem, czy to szyby są tak zaparowane, czy to przejrzystość powietrza jest tak niska. Ale to jednak atmosfera.
Ale początek tego tygodnia był bardzo ładny i zgodnie z moim przeczuciem jeszcze kilka razy udało się pojeździć na rowerze i nawet zrobić kilka ładnych zdjęć. Nie wiem jednak, czy uda mi się je umieścić, bo jest jakiś problem ze stroną.
Rok temu powróciłem na stałe do Kalisza. Rozpocząłem jedną aplikację i ją równie szybko zakończyłem, zdałem masę egzaminów i teraz jestem tu, gdzie jestem. Nie jest źle.
Rok temu była ładna jesienna pogoda jeszcze w listopadzie, bo doskonale pamiętam, że w dniu, w którym rozpocząłem swoją nową pracę, jeździłem jeszcze na rowerze i dojechałem prawie do Trojanowa. Mam cichą nadzieję, że w tym roku też jeszcze się uda gdzieś na rowerze pojechać, chociaż ciepło nie jest. Pomimo tego jesień lubię.
Rok temu byłem w Tatrach, a teraz niestety wakacji z prawdziwego zdarzenia nie miałem. Zamiast tego miałem nieplanowaną tygodniową wycieczkę do Łodzi. Początkowo wywarła na mnie negatywne wrażenie, bo miejsce w którym mieszkałem (ul. Legionów), wyglądała jak kaliska ulica Jabłkowskiego, tyle tylko, że dużo dłuższa. Ale po bliższym przyjrzeniu Łódź bardzo zyskuje.
Od dłuższego czasu nie oglądałem żadnego dobrego serialu ani filmu. Nie wiem dlaczego, może po prostu, gdy skończyłem studia, to nastała taka posucha 🙂
W sierpniu rozpocząłem oglądanie „Hannibala”. Nie trudno się domyślić, że serial nawiązuje do „Milczenia owiec”, „Hannibala” (z Hopkinsem) i całej tej filmowej menażerii, która jest jakoś tam związana z serią książek (o ile pamiętam, „Czerwonego smoka” chyba nawet zacząłem czytać, ale mnie znudził). Jeśli wierzyć napisom w filmie, to ponoć jest on jakoś z „Czerwonym smokiem” związany. Dla osób nie w temacie wystarczy powiedzieć, że „Hannibal” (imię) rymuje się z „kanibal” – więc już wiadomo, o co chodzi.
Wyprodukowano trzy sezony serialu, każdy po trzynaście odcinków, i o ile słyszałem, więcej już chyba nie będzie. Głównym atutem filmu jest Mads Mikkelsen, czyli świetny duński aktor. Pasuje do fabuły całkiem nieźle, bo i sam tytuły bohater jest postacią dosyć egzotyczną. Otóż, jak dowiadujemy się już w trzecim sezonie, co wynika także z powieści, sam Hannibal Lecter nie jest Amerykaninem, tylko Europejczykiem (chyba Litwinem) – co uwiarygadnia jego nie do końca amerykański akcent. Sam Lecter jest lekarzem i, co by nie mówić, człowiekem renesansu: maluje, rysuje, komponuje, gotuje… Jednym słowem – chodzący ideał, z jednym małym wyjątkiem, czyli skłonnością do mordowania.
Skłonności do mordowania tytułowego bohatera można się z resztą domyślać od samego początku, chociaż nie jest to podane widzom wprost na tacy. Musi minąć kilka odcinków, nim widzowie przekonają się o tym na pewno.
Pierwsze dwa sezony są ciekawe i trzymające – w miarę – w napięciu. Nie patrzy się przy nich tak na zegarek, jak przy „Detektywie”. Natomiast sezon trzeci to jest tragedia. Utknąłem chyba na piątym odcinku i jak na razie nie jestem w stanie zebrać się, by obejrzeć dalszy ciąg.
Film jest bardzo plastyczny, z ciekawą scenografią i rekwizytami. Widać, że scenarzystom nie brakowało pomysłów 🙂 Dla mnie denerwujące są wizje głównego bohatera, które są mocno kiczowate. Kicz jest obecny w wielu amerykańskich filmach.
Warto obejrzeć także film demaskujący sztuczki operatorskie twórców serialu.