Palenie, wybory i Szlak

(1) Tydzień temu weszła w życie nowe­li­za­cja usta­wy o ochro­nie zdro­wia przed następ­stwa­mi uży­wa­nia tyto­niu i wyro­bów tyto­nio­wych, któ­ra wpro­wa­dza jesz­cze bar­dziej restryk­cyj­ne regu­la­cje w tej kwe­stii. Ja oso­bi­ście jestem za cał­ko­wi­tym zaka­zem pale­nia w miej­scach publicz­nych (tak­że na uli­cach, w par­kach), bo jak ktoś chce sobie smro­dzić, to niech to robi w domu (pomi­jam już kwe­stię, że potem trze­ba nało­gow­ców leczyć z publicz­nych pie­nię­dzy). Dużym pro­ble­mem jest pale­nie na przy­stan­kach komu­ni­ka­cji miej­skiej. Usta­wa sta­no­wi tak:

Zabra­nia się pale­nia wyro­bów tytoniowych (…)

8)   na przy­stan­kach komu­ni­ka­cji publicznej, (…)

Art. 5 Dz.U. 1996.10.55 z póź­niej­szy­mi zmianami

Ale w takim razie, co jest przy­stan­kiem? Czę­sto zda­rza się, że ktoś trzy­ma faję w p… dwa kro­ki od wia­ty i może powie­dzieć: „Zaiste! ja prze­cież nie sto­ję na przy­stan­ku”. No tak – praw­da – bo nie pod wia­tą. Ale czy przy­sta­nek to tyl­ko wia­ta, czy może też jesz­cze teren w pro­mie­niu np. 50 m? Są prze­cież takie miej­sca, szcze­gól­nie w cen­trach więk­szych miast, gdzie ludzi sto­ją nie tyl­ko pod zada­sze­niem (bo niby jak mie­li­by się tam zmie­ścić), ale tak­że dookoła…

Wiel­kie obu­rze­nie w kwe­stii zaka­zu wyra­ził na łamach „Gaze­ty Wybor­czej” Jacek Żakow­ski, któ­ry twier­dzi, że te ogra­ni­cze­nia dys­kry­mi­nu­ją pala­czy i spy­cha­ją ich nie­mal­że na mar­gi­nes spo­łe­czeń­stwa. Spo­ro w tym prze­sa­dy, bo redak­tor zapo­mniał o tym, że do tej pory dys­kry­mi­no­wa­ni byli ci, któ­rzy nie chcie­li śmier­dzieć na kilo­metr dymem tyto­nio­wym, nie mówiąc już o tym, że nie koniecz­nie chcie­li umrzeć na raka płuc poprzez bier­ne palenie.

(2) Jutro 40% oby­wa­te­li uda się do loka­li wybor­czych w celu wybra­nia władz lokal­nych. Tro­chę to głu­pie, bo w więk­szo­ści gło­su­je się na kan­dy­da­tów zupeł­nie ano­ni­mo­wych. Wiem, na kogo zagło­su­ję w wybo­rach do Rady Mia­sta, wiem na kogo na pew­no nie zagło­su­ję w wybo­rach na pre­zy­den­ta, ale o kan­dy­da­tach do rad powia­tu czy sej­mi­ku nie wiem kom­plet­nie nic.

Plat­for­ma Oby­wa­tel­ska w wybo­rach samo­rzą­do­wych bie­rze udział (bier­ny) z hasłem „nie rób­my poli­ty­ki”. Tro­chę śmiesz­ne jest to, że pla­ka­ty w Kali­szu i Pozna­niu kan­dy­da­tów z PO są zupeł­nie iden­tycz­ne – z tymi samy­mi zdję­cia­mi… Gołym okiem widać, że powsta­wa­ły meto­dą „kopiuj-wklej”.

Mówiąc o PiSie mogę też wspo­mnieć o pisow­skim kan­dy­da­cie na pre­zy­den­ta Kali­sza, jakim jest Adam Rogac­ki – nota bene poseł z nasze­go regio­nu. Czyż­by ława przy Wiej­skiej się znu­dzi­ła, że w środ­ku kaden­cji chce ją zmie­nić na biu­ro w kali­skim ratu­szu? Tak czy owak, jest to kan­dy­dat na któ­re­go na pew­no gło­su nie oddam. Dla­cze­go? Powo­dów mógł­bym podać wię­cej, ale jest jeden pod­sta­wo­wy, któ­ry spra­wia, że pozo­sta­łe tra­cą jakie­kol­wiek zna­cze­nie. Jest z PiSu. Jeśli ktoś ma choć­by naj­lep­sze inten­cje, to jak moż­na zagło­so­wać na oso­bę utoż­sa­mia­ją­cą się z par­tią, w któ­rej są szo­wi­ni­ści, anty­se­mi­ci, kse­no­fo­bi; par­tią, któ­ra jest poli­tycz­ną tubą Radia Mary­ja; wresz­cie par­tią w któ­rej są oso­by takie, jak Kaczyń­ski, czy Macierewicz.

O tym, co myślę o spo­cie JK, nie będę nawet pisał, bo ABW mogło­by mnie chcieć namierzyć…

(3) Tydzień temu otwar­to z wiel­ką pom­pą dal­szą część kali­skie­go Szla­ku Bursz­ty­no­we­go. Przy­by­ło nam kil­ka nowych rond o dosyć nie­tu­zin­ko­wych nazwach (np. Ron­do Pto­le­me­usza). Idea szczyt­na, ale meto­da raczej zła. Faj­nie jest się prze­je­chać tą dro­gą, bo dzię­ki niej z jed­ne­go koń­ca Kali­sza na dru­gi moż­na dotrzeć w ok. 5 minut. Szko­da tyl­ko, że ta auto­stra­da prze­jeż­dża wprost pod okna­mi ludzi miesz­ka­ją­cych na Kor­dec­kie­go, czy na Zago­rzyn­ku. Dla­te­go pomysł tej budo­wy od same­go począt­ku był zły – bo prze­cież, jak moż­na prze­pro­wa­dzić auto­stra­dę przez śro­dek mia­sta. Do tego nie roz­wią­że to wszyst­kich pro­ble­mów, bo cię­ża­rów­ki nie będą mogły z niej korzy­stać. To już jest zupeł­ne kuriozum.

War­to tutaj wspo­mnieć, że Kalisz ma fatal­nie roz­wią­za­nia komu­ni­ka­cyj­ne – pod każ­dym wzglę­dem; zaczy­na­jąc na Szla­ku Bursz­ty­no­wym, a na bez­na­dziej­nej komu­ni­ka­cji miej­skiej koń­cząc. Wspo­mnę jesz­cze o prze­jeź­dzie kole­jo­wym w Piwo­ni­cach, któ­ry cza­sem jest zamknię­ty przez 15 minut, a w tym cza­sie po obu jego stro­nach two­rzą się 3 kilo­me­tro­we korki.

Cytaty na środę

Dzi­siej­sza eko­no­mia zakła­da, że w sys­te­mie kon­ku­ren­cji mono­po­li­stycz­nej kon­su­ment nie zawsze zacho­wu­je się racjo­nal­nie; inny­mi sło­wy uczest­ni­cy pro­ce­su gospo­da­ro­wa­nia nie zawsze dążą do mak­sy­ma­li­za­cji uży­tecz­no­ści. A spe­cja­li­ści od mar­ke­tin­gu mówią wprost, że naj­le­piej jest zara­biać na ludz­kiej głupocie.

Na powtór­ną cere­mo­nię w pod­war­szaw­skim Osso­wie wybra­no Dzień Zadusz­ny. Poprzed­nia pró­ba odsło­nię­cia pomni­ka w dzień Bitwy War­szaw­skiej zakoń­czy­ła się skan­da­lem. Tabli­cę przy mogi­le poma­lo­wa­no w czer­wo­ne gwiaz­dy, a wokół niej sta­ła spo­ra gru­pa pro­te­stu­ją­cych prze­ciw­ko „czcze­niu najeźdź­ców”. Przed rogat­ka­mi Woło­mi­na zawró­co­no amba­sa­do­ra Rosji, a uro­czy­stość odwo­ła­no. W koń­cu wrze­śnia na mogi­le poja­wi­ły się napi­sy: „Katyń 2010” i „Bro­nek, nie daru­je­my ci usu­nię­cia krzy­ża”. Pro­ku­ra­tu­ra pro­wa­dzi w tej spra­wie śledztwo.

[…]

Wczo­raj przed mogi­łą sta­nę­ła fur­go­net­ka dzia­ła­cza PiS z Pomo­rza Wal­de­ma­ra Bon­kow­skie­go. On sam w grup­ce zwo­len­ni­ków roz­wi­nął trans­pa­ren­ty, na któ­rych wid­nia­ły hasła: „Jaki pre­zy­dent, taki patrio­tyzm”, „Komo­row­ski: upa­mięt­nij 96 ofiar Kata­stro­fy Smo­leń­skiej, „Pil­ne: sprze­da­ją kraj”. Hasła były pod­pi­sa­ne: „Zanie­po­ko­jo­ny Polak W. Bon­kow­ski”, „Upo­ko­rzo­ny Polak W. Bon­kow­ski” i „Zbul­wer­so­wa­ny Polak W. Bonkowski”.

[…]

Nad mogi­łą krót­kie modli­twy odmó­wi­li pra­wo­sław­ny ordy­na­riusz polo­wy Woj­ska Pol­skie­go oraz kape­lan kato­lic­ki. Do ust trąb­kę pod­niósł woj­sko­wy trę­bacz, ale zanim zagrał, pro­te­stu­ją­cy zaczę­li śpie­wać „Jesz­cze Pol­ska nie zgi­nę­ła”. Hymn skoń­czy­li okrzy­ka­mi: „hań­ba” i „zdra­da”.

Źró­dło: http://wyborcza.pl/1,75248,8603361,To_juz_nie_wrogowie__to_polegli.html

Jeśli­by zara­biać na głu­po­cie fana­ty­ków z PiSu pew­nie cała dziu­ra budże­to­wa była­by już daw­no załatana.


Ostat­nio innym tema­tem bar­dzo mod­nym (już od daw­na) jest zapłod­nie­nie poza­ustro­jo­we. Kościół wty­ka swo­je trzy gro­sze jak może, choć – o ile dobrze pamię­tam – póki co, to nie bisku­pi są źró­dłem norm powszech­nie obowiązujących.

Sta­no­wi­sko Kościo­ła kato­lic­kie­go jest jed­nym z wie­lu moż­li­wych i powin­no być wła­śnie tak trak­to­wa­ne. Co wię­cej, w danym przy­pad­ku cho­dzi o sta­no­wie­nie pra­wa przez suwe­ren­ny naród i jego orga­ny legi­sla­cyj­ne, pod­czas gdy hie­rar­cho­wie Kościo­ła nigdy nie wyra­ża­ją poglą­dów, któ­re mogły­by choć tro­chę odbie­gać od instruk­cji two­rzo­nych w Waty­ka­nie. Oczy­wi­ście ist­nie­ją powo­dy, aby słu­chać ze szcze­gól­ną uwa­gą gło­su Waty­ka­nu, wier­nie repre­zen­to­wa­ne­go w Pol­sce przez bisku­pów. Prze­cież więk­szość Pola­ków prak­ty­ku­je katolicyzm.

[…]

Tym­cza­sem w Pol­sce poli­tycz­na pozy­cja Kościo­ła jest wła­śnie taka – w wie­lu spra­wach uchwa­la się takie prze­pi­sy, któ­rych życzył sobie lub na któ­re zgo­dził się Kościół. Tak ure­gu­lo­wa­ny jest w Pol­sce ład medial­ny, szkol­nic­two, repry­wa­ty­za­cja, abor­cja i wie­le innych spraw. Jed­nym powo­dem takie­go sta­nu rze­czy jest wyobra­że­nie, iż Kościół, gdy­by powziął taki zamiar, mógł­by oba­lić rząd lub wynieść do wła­dzy opo­zy­cję. Wyobra­że­nie jest zupeł­nie absur­dal­ne, lecz strach poli­ty­ków ma wiel­kie oczy. Dru­gim powo­dem jest nadzie­ja poszcze­gól­nych poli­ty­ków, że ser­wi­lizm w sto­sun­ku do Kościo­ła pomo­że im w wygra­niu kolej­nych wybo­rów. W tej kal­ku­la­cji jest już wię­cej sen­su, ale nie­je­den już się przeliczył.

Z fak­tu, iż Pola­cy cho­dzą do kościo­ła, nie wyni­ka, że przyj­mu­ją jego poglą­dy albo że żyją w spo­sób, jaki dok­try­na kato­lic­ka zale­ca. Gdy­by Kościół napraw­dę miał wiel­ki auto­ry­tet w spo­łe­czeń­stwie, to wca­le nie musiał­by się przej­mo­wać pań­stwo­wym pra­wo­daw­stwem. Wystar­czy­ło­by, żeby ogło­sił, iż zapłod­nie­nie in vitro jest nie­mo­ral­ne, a kato­lic­kie spo­łe­czeń­stwo po pro­stu prze­sta­ło­by je prak­ty­ko­wać. Ponad­to Kościół kato­lic­ki ma też wła­sne pra­wo­daw­stwo, pra­wo kano­nicz­ne, i tam może umiesz­czać dowol­ne zaka­zy. Czy Kościół przy­zna­je pań­stwu pol­skie­mu, zamiesz­ka­ne­mu w więk­szo­ści przez kato­li­ków, pra­wo do inge­ro­wa­nia w zapi­sy pra­wa kano­nicz­ne­go? Chy­ba nie. Więc cze­muż to niby waty­kań­scy teo­lo­go­wie mie­li­by meblo­wać życie pol­skim rodzinom?

Źró­dło: Jan Hart­man In vitro, Kościół, Pol­ska [w:] „Poli­ty­ka” nr 44 (2780), 30 paź­dzier­ni­ka 2010 [Dostęp onli­ne] http://www.polityka.pl/kraj/analizy/1509894,1,znany-filozof-o-debacie-na-temat-in-vitro.read


A z innej becz­ki, to dzi­siaj po wyjąt­ko­wo dłu­gim week­en­dzie wra­cam do Pozna­nia. Ale we wto­rek zno­wu jadę do Kali­sza, na kolej­ny dłuż­szy odpoczynek.

Krótki przegląd spraw bieżących

Kościół wyklu­cza, czy sam się wyklu­cza? – arty­kuł z „Gaze­ty Wyborczej”


Więk­szość cza­su spę­dzam teraz w Pozna­niu, nie mam za bar­dzo dostę­pu do wia­do­mo­ści, a przy­naj­mniej nie tych tele­wi­zyj­nych. A tym­cza­sem oka­zu­je się, że wie­le się dzie­je. To zna­czy może wie­le się dzie­je, ale pra­wie nic się nie zmie­nia. To zna­czy „pre­zes” Kaczyń­ski dalej zacho­wu­je się jak ucie­ki­nier z zakła­du dla psy­chicz­nie cho­rych, Pali­kot pró­bu­je stwo­rzyć nową par­tię będą­cą alter­na­ty­wą dla zbyt skon­ser­wa­cia­łej Plat­for­my (patrz e.g. Gowin), a „obroń­cy krzy­ża” i radio­ma­ryj­ni ide­olo­dzy kom­bi­nu­ją, kogo by tu jesz­cze spa­lić na sto­sie. Teraz jesz­cze jakiś biskup wysko­czył z pomy­słem, by eks­ko­mu­ni­ko­wać posłów gło­su­ją­cych za meto­dą zapłod­nie­nia poza­ustro­jo­we­go. Cie­ka­we, jak dłu­go jesz­cze ludzie w Pol­sce będą zno­sić takie niedorzeczności.

Tak się aku­rat skła­da, że wczo­raj mia­łem pierw­szy wykład z pra­wa wyzna­nio­we­go, na któ­rym de fac­to będzie­my uczyć się o rela­cjach pań­stwo­wo-kościel­nych. Nie doty­czy to tyl­ko tego Kościo­ła, ale oczy­wi­ście wszyst­kich związ­ków wyzna­nio­wych; wie­my jed­nak, że to ten Kościół od wie­lu lat ma w Pol­sce domi­nu­ją­cą pozy­cję, jeśli przy­pad­kiem nie jedy­ną. Bio­rąc pod uwa­gę, że epi­sko­pat swo­im zacho­wa­niem i swo­imi sło­wa­mi od wie­lu lat pod­kre­śla iż ma „mono­pol na zba­wie­nie”, może być ciekawie.

Aktu­al­na jest teraz tak­że spra­wa komi­sji mająt­ko­wej zaj­mu­ją­cej się zwra­ca­niem Kościo­ło­wi zie­mi zagar­nię­tej w cza­sach komu­ni­zmu. Teraz wycho­dzi na jaw, że cała pro­ce­du­ra zwro­tu nie­ru­cho­mo­ści była szy­ta bar­dzo gru­by­mi nićmi.

Z cie­ka­wo­stek war­to też zauwa­żyć, że podob­no ponad poło­wa War­sza­wia­ków nie chce, by w sto­li­cy sta­nął pomnik Kaczyń­skie­go [źró­dło tutajtutaj]. Ja też nie chcę, ani tam, ani nigdzie indziej. W kwiet­niu nikt nie miał odwa­gi tego gło­śno powie­dzieć, ani za bar­dzo zapro­te­sto­wać, ale prze­cież grób na Wawe­lu to aż nad­to. Ten obra­zek poni­żej nie jest może zbyt ład­ny, może jest prze­ja­skra­wio­ny, ale nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że super pra­wi­co­we „rodzi­ny smo­leń­skie” cały czas posłu­gu­ję się prze­ja­skra­wie­niem i hiper­bo­li­za­cją zarów­no, kie­dy cho­dzi o zasłu­gi poprzed­nie­go pre­zy­den­ta, jak i kwe­stię wyja­śnia­nia całe­go tego zamie­sza­nia, któ­re­go szcze­rze mam już dość.

Na koniec jesz­cze coś z inter­ne­tu. Jest to frag­ment komen­ta­rza z Histmarg.org

W ostat­nią nie­dzie­lę minę­ło pół roku od kata­stro­fy smo­leń­skiej. Dzień ten nauczył nas, że pamięć o zmar­łych moż­na czcić w dwo­ja­ki spo­sób – wspo­mi­na­jąc ich lub urzą­dza­jąc mani­fe­sta­cje poli­tycz­ne pod Pała­cem Pre­zy­denc­kim. Już się boje tego, co będzie się dzia­ło 1 listo­pa­da, jak Roda­cy wezmą sobie do ser­ca tę dru­gą metodę.

***

Zebra­ni we wspo­mnia­ną pół­rocz­ni­cę mani­fe­stan­ci śpie­wa­li pieśń Boże coś Pol­skę, w refre­nie wymow­nie pod­kre­śla­jąc śpie­wa­ny w cza­sie szcze­gól­ne­go uci­sku wers: ojczy­znę wol­ną racz nam wró­cić Panie. Śpie­wał razem z nimi i Jaro­sław Kaczyń­ski. Zasta­na­wiam się, czy pre­zes kom­plet­nie już odle­ciał, czy PiS zaczął zara­biać na kam­pa­nię przed wybo­ra­mi samo­rzą­do­wy­mi orga­ni­zu­jąc rekon­struk­cje historyczne?

Źró­dło: http://histmag.org/?id=4741&from=rss

Ja dodam, że pieśń zna­na dzi­siaj pod tytu­łem „Boże coś Pol­skę”, zosta­ła napi­sa­na w 1816 przez Aloj­ze­go Feliń­skie­go i ory­gi­nal­nie nosi­ła tytuł „Hymn na rocz­ni­cę ogło­sze­nia Kró­le­stwa Pol­skie­go z woli Naczel­ne­go Wodza Woj­sku Pol­skie­mu do śpie­wu poda­ny”. Aloj­zy nie napi­sał jej raczej z pobu­dek patrio­tycz­nych (przy­naj­mniej nie cho­dzi tu o patrio­tyzm XIX-wiecz­ny w dzi­siej­szym rozu­mie­niu). Sło­wa refre­nu koń­czy­ły się wykrzyknieniem:

Nasze­go Kró­la zacho­waj nam, Panie!

Cho­dzi­ło o kró­la Alek­san­dra I, któ­ry swo­ją oso­bą łączył za pośred­nic­twem unii per­so­nal­nej Kró­le­stwo Pol­skie z Rosją. Ta wer­sja utwo­ru nie zosta­ła z oczy­wi­stych przy­czyn zaak­cep­to­wa­na przez społeczeństwo.

Warszawa (16−19.09)

W dniach od 16 do 19 wrze­śnia byłem w War­sza­wie, w odwie­dzi­nach u rodzi­ny. W Sto­li­cy byłem nie pierw­szy raz, ale dopie­ro teraz mia­łem oka­zję pozwie­dzać tro­chę i zoba­czyć parę cie­ka­wych miejsc.

Dzień I

Krakowskie Przedmieście
Kra­kow­skie Przedmieście

Był bar­dzo wypeł­nio­ny, gdyż zapla­no­wa­łem sobie wizy­ty w trzech miej­scach: Zam­ku Kró­lew­skim, Muzeum Fry­de­ry­ka Cho­pi­na i Muzeum Naro­do­wym. Na Kra­kow­skie Przed­mie­ście przy­je­cha­łem auto­bu­sem 503 i skie­ro­wa­łem się w kie­run­ku pałacu.

W Zam­ku Kró­lew­skim zoba­czy­łem trzy wysta­wy: eks­po­zy­cję sta­łą, frag­ment zbio­rów z Muzeum Czar­to­ry­skich w Kra­ko­wie oraz „85-lecie Pol­skie­go Radia”. Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je dru­ga z wymie­nio­nych, ponie­waż wśród dzieł sztu­ki znaj­du­je się „Dama z Łasicz­ką” Leonar­da da Vin­ci. Choć­by dla­te­go war­to było się tam pofa­ty­go­wać. Jeśli cho­dzi o pałac, to jest on nie­sa­mo­wi­cie ele­ganc­ki, ale tak samo jest nie­mal wszę­dzie. Moż­na w nim zoba­czyć wie­le obra­zów zna­nych z pod­ręcz­ni­ków (np. Zapro­wa­dze­nie chrztu Matej­ki), czy sal poka­zy­wa­nych czę­sto w tele­wi­zji przy oka­zji róż­nych uro­czy­sto­ści państwowych.

Tron Stanisława Augusta w Zamku Królewskim
Tron Sta­ni­sła­wa Augu­sta w Zam­ku Królewskim

Dru­gie w kolej­no­ści zwie­dza­nia było Muzeum Fry­de­ry­ka Cho­pi­na, do któ­re­go bilet kupi­łem już parę dni przed wyjaz­dem (przez inter­net). Było zachwa­la­ne w mediach, mnie jed­nak tro­chę roz­cza­ro­wa­ło. Ze smut­kiem przy­zna­ję, że nie dowie­dzia­łem się w nim o kom­po­zy­to­rze nicze­go, ponad to, co już wie­dzia­łem. Może, gdy­by był prze­wod­nik, było­by ina­czej. Nie­ste­ty zamiast tego po całym pała­cu bie­ga­ła ban­da roz­be­stwio­nych, hała­su­ją­cych i wyraź­nie znu­dzo­nych bacho­rów, któ­re unie­moż­li­wia­ła oglą­da­nie eks­po­zy­cji w spo­ko­ju, czy choć­by posłu­cha­nie utwo­rów w ciszy. Chy­ba zada­nie odcha­mia­nia naro­du się tutaj nie udało.

W koń­cu uda­łem się do Muzeum Naro­do­we­go; 7 zło­tych za bilet to bar­dzo uda­na inwe­sty­cja. W środ­ku cze­ka nas bowiem, chy­ba kil­ku­ki­lo­me­tro­wy spa­cer po salach z rzeź­ba­mi, obra­za­mi, arty­ku­ła­mi codzien­ne­go użyt­ku ze wszyst­kich nie­mal epok i z róż­nych miejsc. Każ­dy znaj­dzie tu coś dla sie­bie. Nawet, jeśli ktoś nie lubi okre­ślo­nej dzie­dzi­ny sztu­ki lub epo­ki z jej histo­rii, tutaj ma szan­sę zmie­nić swo­je zda­nie. Wybór jest bowiem ogrom­ny. Przy­kła­do­wo, jak nigdy nie byłem fanem sztu­ki sta­ro­żyt­nej, któ­ra wyda­je mi się nud­na. Jed­nak w MN jest wspa­nia­ła gale­ria monu­men­tal­nych posą­gów ze Sta­ro­żyt­ne­go Rzy­mu, któ­re bar­dzo mi się spodobały.

Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je Gale­ria Sztu­ki Wcze­sno­chrze­ści­jań­skiej, uni­ka­to­wa na ska­lę świa­to­wą. Pre­zen­tu­je ona zna­le­zi­ska odko­pa­ne przez prof. Micha­łow­skie­go sto­ją­ce­go na cze­le pol­skiej eks­pe­dy­cji arche­olo­gicz­nej w Faras (Egipt). W Gale­rii znaj­du­ją się naj­róż­niej­sze rzeź­by, fre­ski etc.

Galeria sztuki średniowiecznej w Muzeum Narodowym
Frag­ment śre­dnio­wiecz­nej rzeźby

Wspa­nia­ła jest tak­że Gale­ria Sztu­ki Śre­dnio­wiecz­nej. Tu – jest na co patrzeć! Nie tak daw­no temu byłem w Muzeum Naro­do­wym w Pozna­niu, gdzie oglą­da­łem gale­rię sztu­ki śre­dnio­wiecz­nej – moc­no roz­cza­ro­wu­ją­cą; jest nud­na, mała, nie­cie­ka­wa. A w War­sza­wie mamy gotyk, jak się patrzy!

Dzień II

Marszałkowska
Mar­szał­kow­ska w kie­run­ku Pla­cu Zbawiciela

W pią­tek odwie­dzi­łem kolej­ne miej­sca: Łazien­ki Kró­lew­skie i Ogród Saski. Mia­łem też oka­zję do lep­sze­go pozna­nia cen­trum mia­sta. Byłem w oko­li­cach Mar­szał­kow­skiej, na al. Szu­cha. Widzia­łem wie­le róż­nych insty­tu­cji pań­stwo­wych (np. MSZ, MEN). Tro­chę zabłą­dzi­łem w oko­li­cach Łazie­nek, Alei Ujaz­dow­skich i ul. Agri­co­la (któ­rej chy­ba nie ma na mapie). Ale to nie szko­dzi, bo jest tam wszę­dzie bar­dzo ładnie.

Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je PARK-MUZEUM Łazien­ki Kró­lew­skie, gdzie jest wie­le pod­ręcz­ni­ko­wych wręcz obiek­tów – np. Pałac na Wodzie. Jest tam bar­dzo przy­jem­nie, ale o tym chy­ba niko­mu nie muszę mówić. Moż­na usiąść na ław­ce, a dooko­ła ska­czą po drze­wach wie­wiór­ki i prze­cha­dza­ją się pawie.

Pałac
Pałac na wodzie

Dzień III

Trze­cie­go dnia poje­cha­li­śmy do Pała­cu w Wila­no­wie, gdzie też jest bar­dzo faj­nie, choć prze­pro­wa­dza­ne są tam teraz róż­ne remon­ty. Moż­na obej­rzeć gale­rię foto­gra­fii w Oran­że­rii, ale więk­szość eks­po­na­tów to dziw­ne pla­my „bez tytułu”.

Zobacz wszyst­kie zdjęcia



IMG_1816.JPG
Fla­ga Kana­dy na dru­gim planie

Trze­ba też poru­szyć temat, o któ­rym media glę­dzą i glę­dzą. Cho­dzi o fana­ty­ków oku­pu­ją­cych Kra­kow­skie Przed­mie­ście, o czym pisa­łem już nie raz, choć może nie powi­nie­nem, bo robi się to nud­ne, a sam fakt tego, co się dzia­ło, jest wystar­cza­ją­co żało­sny. Oczy­wi­ście – będąc w War­sza­wie – nie mogłem prze­ga­pić spa­ce­ru po Kra­kow­skim Przed­mie­ściu, ale – że nie znam Mia­sta – to nie wie­dzia­łem, „co i jak”. Naj­pierw zoba­czy­łem fla­gę Kana­dy, pomy­śla­łem więc, że może to jakiś hap­pe­ning stu­den­tów Uni­wer­sy­te­tu, bo to prze­cież nie­da­le­ko. Zamiast tego byli to chy­ba jed­nak fani Radia Mary­ja z Kana­dy, zamro­cze­ni pisow­skim fana­ty­zmem. Wszę­dzie było peł­no ekip tele­wi­zyj­nych, ale ludzi oku­pu­ją­cych Pałac było w sumie nie­wie­lu. Robi­li jed­nak wystar­cza­ją­ce zamie­sza­nie, bym nie zauwa­żył, że krzy­ża wca­le już tam nie ma. Dowie­dzia­łem się o tym dopie­ro po powro­cie domu. Taki z tego wnio­sek, że może gdy­bym poje­chał do sto­li­cy wcze­śniej, to może i pro­blem krzy­ża może choć­by czę­ścio­wo został roz­wią­za­ny szybciej 🙂

Zobacz wszyst­kie zdjęcia

Kilka spraw na początek roku szkolnego

(1) Waka­cje się skoń­czy­ły, ale dla mnie to ani tra­ge­dia, ani coś strasz­ne­go. Co praw­da to już trze­cie podej­ście do wpi­su nt waka­cji, ale prze­cież mam jesz­cze cały mie­siąc! Mniej wię­cej w poło­wie wrze­śnia poja­dę do War­sza­wy, gdzie w pla­nie mam m.in. spa­cer po Kra­kow­skim Przed­mie­ściu, gdzie gru­pa fana­ty­ków zor­ga­ni­zo­wa­ła sobie pry­wat­ną gol­go­tę w miej­scu nader publicz­nym; trze­ba to zoba­czyć na wła­sne oczy (ale to już było). Nato­miast pod koniec wrze­śnia udam się do Pozna­nia, gdzie mam w pla­nie spę­dzić naj­bliż­sze 5 lat – tro­chę to i smut­ne, i strasz­ne. Od paź­dzier­ni­ka zaczy­nam stu­dia na wydzia­le pra­wa UAM, gdzie niko­go nie będę znał i będzie to coś zupeł­nie odmien­ne­go od tego, co było do tej pory. Ale – z dru­giej stro­ny – będzie tam jesz­cze 200 osób w takiej samej sytuacji.

(2) Od paru dni w mediach gło­śno na temat tego, że już 20 lat w pol­skich szko­łach jest reli­gia. Z moim doświad­czeń wyni­ka, że wszyst­ko zale­ży od pro­wa­dzą­ce­go (pro­wa­dzą­cej). Kie­dy cho­dzi­łem do pod­sta­wów­ki na reli­gii uczy­li­śmy się pod­sta­wo­wych rze­czy doty­czą­cych tego, co każ­dy ochrzczo­ny (przy­naj­mniej w teo­rii) wie­dzieć powi­nien. Nato­miast od gim­na­zjum było już nie za dobrze. W kół­ko abor­cja – euta­na­zja – in vitro – abor­cja – euta­na­zja etc. etc. Rzad­ko któ­ry kate­che­ta (poza pew­nym bar­dzo sym­pa­tycz­nym księ­dzem, któ­ry uczył mnie dwa lata) potra­fi zna­leźć zło­ty śro­dek na wywa­że­nie pro­por­cji pomię­dzy tym, co naka­zu­je pro­gram naucza­nia, a tym, co zaży­czy sobie Epi­sko­pat na fali tego, co „aktu­al­nie jest mod­ne” (raz jest to „pro­pa­gan­da prze­ciw­ko życiu poczę­te­mu”, innym razem „zło sztucz­ne­go zapłod­nie­nia”). Dobrze, że przy­naj­mniej w naszych pod­ręcz­ni­kach nie pisa­no, że słu­cha­nie Metal­li­ci pro­wa­dzi do aryt­mii serca.

Przy­szła mi do gło­wy jesz­cze jed­na myśl. Wszel­kie bada­nia poka­zu­ję, że wier­ni lub „teo­re­tycz­nie wier­ni” Kościo­ła w Pol­sce żyją w coraz więk­szym „odkle­je­niu” od naucza­nia z ambo­ny. Widać, że ludzie swo­je, Kościół swo­je. Choć sta­no­wi­sko hie­rar­chów w spra­wie tak waż­kich spraw jak związ­ki part­ner­skie, zapłod­nie­nie poza­ustro­jo­we itp. jest jed­no­znacz­ne, wię­cej niż poło­wa ludzi – nie­za­leż­nie, czy są prak­ty­ku­ją­cy, czy nie – ma to po pro­stu w nosie. Coraz mnie ludzi obcho­dzi naucza­nie Kościo­ła  i bar­dzo czę­sto pusz­cza­ją je mimo uszu, bo – ile razy moż­na słu­chać w kół­ko tego same­go. A jesz­cze jak się widzi, co wyga­du­ją ludzie pokro­ju Rydzy­ka, to prze­cież wie­lu ludziom napraw­dę może ode­chcieć się cho­dzić na nie­dziel­ne msze, a o innych nabo­żeń­stwach nawet nie wspo­mi­na­jąc. Sytu­acja poka­zu­je, że wła­dze kościel­ne może powin­ny się tro­chę zasta­no­wić jeśli nie nad tre­ścią naucza­nia (bo tego prze­cież zmie­nić raczej nie mogą), to nad spo­so­bem prze­ka­zu. Naj­lep­szym przy­kła­dem są listy Epi­sko­pa­tu napi­sa­ne zwy­kle w tonie cią­głej pre­ten­sji, „że my mamy tyl­ko mono­pol na zba­wie­nie” i że „jeste­ście z nami albo prze­ciw­ko nam”.

(3) Powi­nie­nem napi­sać jesz­cze coś w spra­wie poli­ty­ki, bo prze­cież obok tego, co wyga­du­je Kaczyń­ski nie spo­sób przejść obo­jęt­nie. Ale mi się nie chce.

Gimnazjaliści o Kościele i kościele w badaniach socjologów

Za dużo Kościo­ła w naszym życiu

Powy­żej znaj­du­je się odno­śnik do cie­ka­we­go arty­ku­łu zamiesz­czo­ne­go w „Gaze­cie Wybor­czej”. Poświę­co­ny on jest wyni­kom badań prze­pro­wa­dzo­nych przez poznań­skie­go socjo­lo­ga doty­czą­ce­go spraw reli­gii i ich wpły­wu na mło­dzież. Bada­nie zosta­ło prze­pro­wa­dzo­ne głów­nie wśród gimnazjalistów.

Ma rację prof. Baniak, pisząc, że Kościo­ło­wi bra­ku­je wspól­ne­go języ­ka z mło­dy­mi ludź­mi, że „dyk­tat” jedy­nie słusz­nych roz­wią­zań budzi raczej sprze­ciw niż posłuch.

Kil­ka­krot­nie sły­sza­łam z ust bisku­pów, że jeśli nauka Kościo­ła „będzie wyraź­niej gło­szo­na”, spo­łe­czeń­stwo prze­ko­na się o jej słuszności.

(…)

Mło­dzi ludzie czu­ją się nie tyl­ko poucza­ni, ale nie­zro­zu­mia­ni. Aż jed­na trze­cia gim­na­zja­li­stów skar­ży­ła się, że Kościół nie inte­re­su­je się ich pro­ble­ma­mi, a jedy­nie „usi­łu­je na róż­ne spo­so­by zdo­mi­no­wać mło­dzież, narzu­cić jej wła­sną dok­try­nę i model religijności”.

Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,75515,8297715,Za_duzo_Kosciola_w_naszym_zyciu.html#ixzz0xz88Oe1w>

Z wła­sne­go doświad­cze­nia wiem – tak było np. w mojej kla­sie w gim­na­zjum – że bar­dzo wie­le osób nie cho­dzi­ło do kościo­ła. Tłu­ma­czy­li to tym, że „wie­rzą w Boga”, ale „nie wie­rzą w Kościół”. Bar­dzo wie­le osób sądzi podob­nie, a przcież sły­sząc list Epi­sko­pa­tu, któ­ry cią­gle kom­bi­nu­je, jak np. dolać oli­wy do ognia ws. bała­ga­nu w War­sza­wie (o czym już pisa­łem), trud­no się dzi­wić, że fre­kwen­cja na mszy maleje.

Taki ból w krzyżu, że aż trudno blog przeczytać

Uży­wam takiej funk­cji, jak Google Czyt­nik – jest to narzę­dzie do obsłu­gi kana­łów RSS. Dla nie­wta­jem­ni­czo­nych RSS to tech­no­lo­gia pozwa­la­ją­ca śle­dzić przy pomo­cy spe­cjal­nych czyt­ni­ków (Google Czyt­nik, ale i inne, np. wbu­do­wa­ne w prze­glą­dar­ki www) „ruch” na stro­nach inter­ne­to­wych. Exem­pli gra­tia nowe wpi­sy na róż­nych blo­gach. Tak się skła­da, że regu­lar­nie czy­tam róż­ne blo­gi w ten wła­śnie sposób.

Ale przejdź­my do sed­na. Jed­nym z blo­gów, jaki czy­tam regu­lar­nie jest Głos Rydzy­ka. Jest to stro­na pro­wa­dzo­na przez dzien­ni­ka­rza z Toru­nia, któ­ry więk­szość swo­je­go życia poświę­ca na śle­dze­nie fana­be­rii wymy­śla­nych przez Ojca Dyrek­to­ra i spół­kę roz­po­wszech­nia­nych przez toruń­sko-kato­lic­kie media – głów­nie Radio Maryja.

Jak wia­do­mo ostat­nio byłem w Biesz­cza­dach. W dniu wyjaz­du z Kali­sza na gorą­co wpi­sa­łem swo­je prze­my­śle­nia nt wyda­rzeń na Kra­kow­skim Przed­mie­ściu któ­re z zaże­no­wa­niem śle­dzi­łem w tele­wi­zji. Gdy szczę­śli­wie wró­ci­łem z gór zda­łem sobie spra­wę, że wła­ści­wie przez 10 dni byłem odcię­ty od infor­ma­cji (szczę­śli­wy ze mnie czło­wiek!), ale krzyż jak stał, tak stał. Gdy otwo­rzy­łem Google Czyt­nik oka­za­ło się, że cze­ka na mnie… 10 wia­do­mo­ści ze stro­ny Głos Rydzy­ka (teraz jest ich już 11). Pro­blem w tym, że nie mam odwa­gi, by się zebrać i je prze­czy­tać. Nie cho­dzi tu nawet o czy­ta­nie (cze­go czę­sto nie robię, bo tyl­ko prze­glą­dam), ale o samo zaj­rze­nie. Myśl o spraw­dze­niu naj­śwież­szych wia­do­mo­ści z życia jedy­nej „pra­wo­wi­tej” i „praw­dzi­wie pol­skiej” roz­gło­śni jest dla mnie dość prze­ra­ża­ją­ca. A to wszyst­ko przez całe zamie­sza­nie wokół „smo­leń­skie­go krzy­ża”. Radio Mary­ja spu­ści­ło z łań­cu­cha wście­kłe psy, któ­re mogły­by zało­żyć wła­sną sek­tę – PiSLAM. Dla nich nie liczą się już ani auto­ry­te­ty kościel­ne, ani świec­kie. 3 sierp­nia zauwa­żo­no w tłu­mie „obroń­ców” czło­wie­ka z tabli­cą z napi­sem „Wita­my w PRL”. Inter­nau­ci zauwa­ży­li, że gdy­by­śmy żyli w PRL spra­wa zosta­ła­by zała­twio­na w 5 minut, ale przy pomo­cy ZOMO.

Tym­cza­sem oka­zu­je się, że z cyr­kiem o krzyż ani rząd, ani Kościół nie potra­fią sobie pora­dzić. Wszyst­ko przez ban­dę fana­tycz­nych eks­tre­mi­stów któ­rych śmia­ło moż­na nazwać kato­li­ba­mi. Do zama­chów ter­ro­ry­stycz­nych nie­wie­le bra­ku­je. Co gor­sza atmos­fe­rę pod­grze­wa J. Kaczyń­ski zacho­wu­ją­cy się jak czło­wiek co naj­mniej nie­speł­na rozu­mu. Za nim sto­ją wier­ne koł­ki z PiSu z Bru­dziń­skim na cze­le, któ­ry łaska­wy był uznać powie­sze­nie rekla­my „Zim­ny Lech” w Kra­ko­wie za pro­wo­ka­cję. Nie­dłu­go pew­nie nazwa „kieł­ba­sa pod­wa­wel­ska” też będzie uzna­wa­na za prowokację.

Jeśli cho­dzi o krzyż, jest dla mnie jasne, że nie ma dla nie­go miej­sca tam, gdzie stoi on obec­nie. Har­ce­rze bar­dzo mi pod­pa­dli, bo nie potra­fią zakoń­czyć zamie­sza­nia, któ­re sami wywo­ła­li. Moż­na umie­ścić tabli­ce etc., ale pomnik to już chy­ba prze­sa­da. Nie wspo­mi­na­jąc o 8‑metrowej kupie żela­stwa przed­sta­wia­ją­cej ręce wycho­dzą­cej z zie­mi. Bar­dziej nada­wa­ło­by się to na mate­riał pro­mo­cyj­ny do fil­mu „Świt żywych trupów”.

Nadzie­ja pozo­sta­je w mądro­ści Rady M. St. Warszawy.

A teraz spró­bu­ję się zabrać do prze­czy­ta­nia Gło­su Rydzy­ka. Nie chce mi się nawet przy­ta­czać obrzy­dli­wo­ści, któ­re Rydzyk ze swo­ją weso­łą kom­pa­ni­ją tam wyczyniają.

Chryja na Krakowskim Przedmieściu

Za chwi­lę wyjeż­dżam w Biesz­cza­dy, ale zanim to…

Wła­śnie oglą­dam rela­cję na żywo z Kra­kow­skie­go Przed­mie­ścia, gdzie ma odbyć się „uro­czy­stość” prze­nie­sie­nia krzy­ża do Kościo­ła Aka­de­mic­kie­go. To, że krzyż nie powi­nien się tam znaj­do­wać, to chy­ba jasne. Myślę, że har­ce­rze nie­złe­go gno­ju nam narobili.

Atmos­fe­ra przy­po­mi­na pro­te­sty gór­ni­ków i hut­ni­ków, choć póki co pły­ty chod­ni­ko­we jesz­cze nie lecą. Jest deli­kat­nie mówiąc gorą­co. Radio Mary­ja spu­ści­ło swo­je wście­kłe psy z z łań­cu­cha. Zastę­py fana­tycz­nych „kato­li­ków” ata­ku­ją straż miej­ską i poli­cję. Dzien­ni­kar­ka tele­wi­zyj­na nie mogła mówić, bo roz­py­lo­no gaz łzawiący.

Wszyst­kim przy­glą­da­ją się cudzo­ziem­cy, któ­rzy puka­ją się w czo­ło. Gdzie my jeste­śmy. W War­sza­wie, czy w Iranie?

Absolutna prostota pokrętności Paragrafu 22. A także trochę z krajowego bagienka

Parę spraw, o któ­rych chcę wspomnieć:

Dopi­sa­ne później
(0) Pie­niac­two Kaczyń­skie­go robi się nud­ne. „Jeże­li Komo­row­ski usu­nie krzyż, będzie jak Napie­ral­ski lub Zapa­te­ro” – mówi. Nie­któ­rzy nie rozu­mie­ją, że Pałac Pre­zy­denc­ki, to 1° nie Gol­go­ta 2°  sie­dzi­ba gło­wy pań­stwa. Jeśli krzyż nie będzie usu­nię­ty, to co? będzie­my aż do koń­ca świa­ta pie­lę­gno­wać swo­je rany, co by się przy­pad­kiem za bar­dzo nie zago­iły? Tak wła­śnie postę­pu­ją pisow­cy. Przy­dał­by się nam jakiś Gom­bro­wicz, któ­ry by to traf­nie jakoś sfor­mu­ło­wał.… Ale ci har­ce­rze nawa­ży­li piwa…

- Jeże­li pre­zy­dent Komo­row­ski usu­nie krzyż, któ­ry stoi przed Pała­cem, to moż­na powie­dzieć, że będzie zupeł­nie jasne kim jest i po któ­rej jest stro­nie w róż­ne­go rodza­ju spo­rach doty­czą­cych pol­skiej histo­rii i pol­skich powią­zań – powie­dział Kaczyń­ski na kon­fe­ren­cji pra­so­wej w Warszawie.

Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,75248,8145699,Kaczynski__Jezeli_Komorowski_usunie_krzyz__bedzie.html#ixzz0tqLF2ymx

Jed­nym sło­wem dowie­my się, gdzie stoi ZOMO, a gdzie stoi pre­zes. Ależ to żało­sne. Za to Radio Mary­ja jest jak zwy­kle nie­za­wod­ne. Spór bowiem doty­czy tak­że kwia­tów przy­no­szo­nych pod Pałac.

- Pew­ne­go wie­czo­ra przy­nio­słem tu bukiet żół­tych tuli­pa­nów. Gdy przy­sze­dłem rano następ­ne­go dnia, kwia­tów już nie było. Usu­wa­ją je słu­gu­sy Gron­kie­wicz-Waltz – Żydów­ki. Liczą na to, że praw­dzi­wi Pola­cy zapo­mną o mor­dzie nasze­go pol­skie­go pre­zy­den­ta Lecha Kaczyńskiego

Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,94898,8143869,Chodnik_przed_Palacem_Prezydenckim_to_nie_cmentarz.html#ixzz0tqMj7SJm

No tak; praw­dzi­wi Pola­cy wie­dzą, gdzie stoi ZOMO.

(1) Pogo­da. Jestem zda­nia, że nad pogo­dą nie ma się co roz­tkli­wiać, bo jest taka, jaka jest. Nie zmie­nia to fak­tu, że poświę­cam jej dosyć zna­czą­cą pozy­cję w moim blo­gu 🙂 Ogól­nie, to ostat­nio było gorą­co; nie szło wytrzy­mać. Dzi­siaj jest tro­chę lepiej, a nie­bo jest zachmurzone.

(2) Stu­dia. We wto­rek byłem zło­żyć doku­men­ty na Wydzia­le Pra­wa Uni­wer­sy­te­tu Wro­cław­skie­go. Tam bowiem został zakwa­li­fi­ko­wa­ny. Zakwa­li­fi­ko­wa­łem się rów­nież do Łodzi, ale tam się nie wybie­ram ze wzglę­du na nie­zbyt pochleb­ne opi­nie. Poza tym – nie ma się co cza­ro­wać, w Łodzi jest bród i smród.

Cały czas liczę, że dosta­nę się do Pozna­nia w dru­gim nabo­rze; zabra­kło mi tyl­ko 0,3 punk­ta (szczę­ście mam tak samo „świet­ne” jak na olimpiadzie).

(3) Książ­ka. Ostat­nio prze­czy­ta­łem dwie pozy­cje. Pierw­sza z nich to „Emma” Jane Austen, któ­rą prze­czy­ta­łem w ory­gi­na­le. Oczy­wi­ście było wie­le słów, któ­rych nie rozu­mia­łem, ale nie prze­szka­dza­ło to…

A przed chwi­lą skoń­czy­łem czy­tać bar­dzo cie­ka­wą powieść Jose­pha Hel­le­ra „Para­graf 22” poka­zu­ją­cą II woj­nę świa­to­wą od stro­ny ame­ry­kań­skich lot­ni­ków. Zasad­ni­czo w książ­ce uka­za­no całą insty­tu­cję armii, jako jeden wiel­ki dom wariatów.

Był więc tyl­ko jeden kru­czek – para­graf 22 – któ­ry stwier­dzał, że tro­ska o życie w obli­czu real­ne­go i bez­po­śred­nie­go zagro­że­nia jest dowo­dem zdro­wia psy­chicz­ne­go. Orr był waria­tem i mógł być zwol­nio­ny z lotów. Wystar­czy­ło, żeby o to popro­sił, ale gdy­by to zro­bił, nie był­by waria­tem i musiał­by latać nadal. Orr był­by waria­tem, gdy­by chciał latać dalej, i był­by nor­mal­ny, gdy­by nie chciał, ale będąc nor­mal­ny musiał­by latać. Sko­ro latał, był waria­tem i mógł nie latać; ale gdy­by nie chciał latać, był­by nor­mal­ny i musiał­by latać.”

I jesz­cze akcent polski:

Gene­ral Dre­edle prze­niósł nie­ży­cio­we­go dowód­cę myśliw­ców na Wyspy Salo­mo­na do kopa­nia gro­bów, wyzna­cza­jąc na jego miej­sce zgrzy­bia­łe­go puł­kow­ni­ka z zapa­le­niem sta­wów i sła­bo­ścią do chiń­skich orze­chów, któ­ry przed­sta­wił Mila gene­ra­ło­wi od bom­bow­ców B‑17, mają­ce­mu sła­bość do pol­skiej kiełbasy.

- Pol­ska kieł­ba­sa jest tania jak barszcz w Kra­ko­wie – poin­for­mo­wał go Milo.

- Ach, pol­ska kieł­ba­sa – wes­tchnął tęsk­nie gene­rał. – Wie­cie, że oddał­bym wszyst­ko za kawał pol­skiej kieł­ba­sy. Wszystko.

- Nie musi pan odda­wać wszyst­kie­go. Niech mi pan odda do dys­po­zy­cji po jed­nym samo­lo­cie na każ­dą sto­łów­kę, z pilo­ta­mi, któ­rzy będą wyko­ny­wać moje pole­ce­nia. Oraz nie­wiel­ki zada­tek akon­to zamó­wie­nia, jako dowód zaufania.

- Ale Kra­ków leży o set­ki mil za linią fron­tu. Jak się dosta­nie­cie do tej kiełbasy?

- W Gene­wie jest mię­dzy­na­ro­do­wa gieł­da na pol­ską kieł­ba­sę. Zawio­zę po pro­stu do Szwaj­ca­rii fistasz­ki i wymie­nię je na pol­ską kieł­ba­sę po cenach ryn­ko­wych. Oni prze­rzu­cą fistasz­ki do Kra­ko­wa, a ja przy­wio­zę panu pol­ską kieł­ba­sę. Za pośred­nic­twem syn­dy­ka­tu kupi pan tyle kieł­ba­sy, ile pan zechce”.

Kilka rzeczy, o których warto wspomnieć w początku lipca

Jest parę aktu­al­nych spraw, któ­re wypa­da­ło­by pod­jąć; a teraz wła­śnie zna­la­złem czas, by to zro­bić. Wcze­śniej nie było za bar­dzo kie­dy, bo prze­cież mia­łem w domu remont. A poza tym roz­po­czął się już lipiec.

Nowy prezydent

Wczo­raj ofi­cjal­nie ogło­szo­no, że nowym pre­zy­den­tem RP został Bro­ni­sław Komo­row­ski. Od począt­ku był fawo­ry­tem son­da­ży, zwy­cię­żył rów­nież w pierw­szej turze, wska­zy­wa­ły na nie­go exit polls, ale róż­ni­ca z pozo­sta­ły­mi opo­nen­ta­mi była nie­wiel­ka, więc nie moż­na było być pew­nym. Teraz Sąd Naj­wyż­szy ma 30 dni na uzna­nie waż­no­ści elekcji.

Nie ma co ukry­wać, że jest to kan­dy­dat na któ­re­go gło­so­wa­łem w obu turach (gło­so­wa­łem po raz pierw­szy!). Przy pierw­szej turze zasta­na­wia­łem się nad inny­mi kan­dy­da­ta­mi, z kolei w dru­giej nie było już zupeł­nie innej opcji. W mojej kla­sie pada­ły opi­nie, że nie jest to kan­dy­dat jakiś zbyt dobry (choć na pew­no z Kaczyń­skim nie ma go co nawet porów­ny­wać), bo jedy­ną jego zasłu­gą było bycie inter­no­wa­nym w sta­nie wojen­nym. Ja oso­bi­ście się z tym nie zga­dzam: jest to czło­wiek z poczu­ciem humo­ru, „sta­bil­ny”, sta­now­czy, wywa­żo­ny, umie­ją­cy podejść z rezer­wą do róż­nych zagad­nień; dla­te­go jestem prze­ko­na­ny, że będzie to dobry prezydent.

Są dzie­siąt­ki powo­dów, dla któ­rych nie zagło­so­wał­bym na kan­dy­da­ta PiSu, ale wystar­czy podać jeden. Jak moż­na zagło­so­wać na czło­wie­ka, w któ­re­go par­tii są kse­no­fo­bi i antysemici?…

Gdy­bym ja był pre­zy­den­tem (poma­żę sobie) lub peł­nił inną waż­ną funk­cję, pierw­sze do cze­go bym dążył, to: likwi­da­cja KRU­Su (któ­ry jest głę­bo­ko nie­spra­wie­dli­wy), wpro­wa­dze­nia podat­ków linio­wych, likwi­da­cji obo­wiąz­ko­wych skła­dek zdro­wot­nych i eme­ry­tal­nych, zwięk­sze­nia nakła­dów na kul­tu­rę (0,6% PKB to wynik żałosny).

Jeśli cho­dzi o fre­kwen­cję, wynio­sła ona nie­co powy­żej 50%. Żenujące.

Matura

30 czerw­ca był sąd­ny dzień o któ­rym pisa­łem wcze­śniej. Wte­dy tak­że ja prze­ko­na­łem się o tym, jak poszły mi egza­mi­ny pisem­ne. Jest dobrze, ale rewe­la­cji nie ma. Świet­nie poszła mi mat­ma (94% !) i angiel­ski; histo­ria nie­źle, choć myśla­łem, że będzie lepiej; nie jestem zado­wo­lo­ny z pol­skie­go. Zawsze ten przed­miot szedł mi dobrze, mia­łem dobre oce­ny, z pisa­niem wypra­co­wań nigdy nie mia­łem pro­ble­mów, a na roz­sze­rze­niu zdo­by­łem tyl­ko 60% punk­tów – nie jest to wynik dla mnie satys­fak­cjo­nu­ją­cy, ale mówi się trud­no. Ogól­nie pol­ski poszedł gorzej. Nie wiem, cze­mu. Może nie wstrze­li­łem się w klucz…

Jestem już zare­je­stro­wa­ny na 4 uni­wer­sy­te­tach; za parę dni pierw­sze wyni­ki naborów.

Wakacje

Waka­cje dla mnie de fac­to trwa­ją już ponad 2 mie­sią­ce; zosta­ły jesz­cze pra­wie 3. W sumie na razie cały czas sie­dzę w domu. Na począt­ku sierp­nia jadę w Biesz­cza­dy. Nie mogę się już doczekać…

Nadchodzi sądny dzień

Ależ gorą­co! Zarów­no na dwo­rze, jak i w środ­ku. A jutro będzie jesz­cze cie­plej; jutro będzie sąd­ny dzień – wyni­ki egza­mi­nu matu­ral­ne­go 2010. Od same­go rana z radia, tele­wi­zji i pra­sy będzie­my mie­li do czy­nie­nia z zastę­pa­mi wsze­la­kich eks­per­tów i „eks­per­tów”, któ­rzy mają peł­ne gar­ście świet­nych pomy­słów, z wpro­wa­dze­niem płat­nych stu­diów włącznie.

Matu­ry oczy­wi­ście są już od mie­sią­ca spraw­dzo­ne, ale CKE musi te wszyst­kie dane zana­li­zo­wać, prze­tra­wić, wyma­lo­wać pięk­ne wykre­si­ki i tabel­ki, poli­czyć sta­ni­ny i jesz­cze zasta­no­wić się, jak wyni­ki zaapli­ko­wać opi­nii publicz­nej. Ja docho­dzę do wnio­sku, że nie ma to więk­sze­go zna­cze­nia: i tak, i tak będzie źle. Jeśli pój­dzie zbyt dobrze, zaraz będzie­my słu­cha­li, jaka to matu­ra pro­sta, banal­na, jaki to poziom niski i jaka ta mło­dzież nie­do­bra. A jeśli pój­dzie źle, będzie „kata­stro­fa naro­do­wa” (ogło­szo­na pół roku temu przez szo­wi­ni­stów z „Rz”), brak przy­szło­ści, mło­dzież zła i okrop­na, nie­do­bra i w ogó­le się nie uczy. Jed­nym sło­wem cze­ka nas cięż­ki dzień; w języ­ku histo­rii lite­ra­tu­ry nazy­wa się to „wina tra­gicz­na” – hamar­tia.

Chciał­bym, żeby poszło mi dobrze (a któż by nie chciał), ale nigdy nie moż­na być pew­nym wyni­ku. Cho­ciaż ja w tej chwi­li nie jestem nawet pewien tego o któ­rej godzi­nie dies irae nastąpi.

A poza tym byłem dzi­siaj po raz pierw­szy na wyciecz­ce rowe­ro­wej w Gołuchowie.


Dopi­sa­ne po chwilce

A oto, jakie rewe­la­cje dot. nie­dziel­nych wybo­rów, gło­si ojciec i dyrek­tor w jed­nym jedy­nej słusz­nej sta­cji, przy­wód­ca kościo­ła toruńsko-katolickiego:

- Pamię­taj­cie, naj­bliż­sza nie­dzie­la jest bar­dzo waż­na. I wszy­scy ludzie, tak­że na tych tere­nach powo­dzio­wych, kocha­ni musi­my się zmo­bi­li­zo­wać, bo to jest wal­ka o Pol­skę! – wzy­wał redemp­to­ry­sta. – Wszyst­kie wio­ski, zmo­bi­li­zo­wać się. Niech nam i ta powódź wie­le powie ostat­nia, i niech nam powie ta tra­ge­dia naro­do­wa pod lasem katyń­skim ostat­nio. Zobacz­cie, kto to zro­bił, kto do tego doprowadził.

(cyt. za Głos Rydzy­ka)

Cze­goś tak obrzy­dli­we­go chy­ba jesz­cze tam nie było.

Moż­na więc dodać, że sąd­ny dzień będzie tak­że w nad­cho­dzą­cą nie­dzie­lę, w dzień wybo­rów prezydenckich.