wycieczki, krajobrazy, zdjęcia i inne głupoty
Ostatnio byliśmy w filharmonii na fantastycznym koncercie pt „Rosyjska dusza”. Gwiazdami wieczoru byli dwaj muzyzy z Rosji: pianista i dyrygent.
Jacob Katsnelson fortepian
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Kaliskiej
Igor Verbitsky dyrygentw programie:
M. Rimski-Korsakow – Narzeczona cara – uwertura
S. Prokofiew – I Koncert fortepianowy Des-dur op. 10
P. Czajkowski – Symfonia „Manfred” op. 58
Jak często robię w niedzielne poranki, tak i w dzisiejszy oddałem się lekturze „The New York Times Magazine”. A tam – reportaż o Joe Weisenthalu wraz z galerią zdjęć opowiadający o jego żywocie w roli dziennikarza-blogera.
Otóż Joe wstaje przed świtem, a kładzie się spać późną nocą. Przed większość dnia wlepia gały w monitor: telefonu, laptopa albo baterię ekranów przy swoim biurku w pracy. Jest bowiem dziennikarzem w jakimś amerykańskim portalu informacyjnym zajmującym się wszystkim, co związane z ekonomią. Coś jak nasze TVN CNBC, tyle, że chyba jeszcze bardziej ogłupiające. No i w internecie.
Joe rano budzi się z przerażającą myślą, że być może kiedy spał, zdarzyło się coś, co wpłynęło na rynki. Litości!
During the course of an average 16-hour day, Weisenthal writes 15 posts, ranging from charts with a few lines of explanatory text to several hundred words of closely reasoned analysis. He manages nearly a dozen reporters, demanding and redirecting story ideas. He fiddles incessantly with the look and contents of the site. And all the while he holds a running conversation with the roughly 19,000 people who follow his Twitter alter ego, the Stalwart. He spars, jokes, asks and answers questions, advertises his work and, in the spirit of our time, reports on his meals, his whereabouts and whatever else is on his mind.
Potem zaczyna się całodzienna informacyjna biegunka: z jednej strony śledzenie tabel, wykresów, depesz agencji informacyjnych, z jednym okiem na telewizorze a drugim na monitorze – z drugiej strony z pisaniem kilkunastu postów dziennie („na gorąco”). A właściwie nie pisanie, tylko wyrzucenie ich z siebie, choć nazwałbym to raczej mniej elegancko.
Joe, jak na rasowego pracoholika przystało, dzień zaczyna od espresso z wielkiego kubka. Jego dieta też jest ciekawa: najpierw był wegetarianinem, potem weganem, a teraz je głównie mięso. Gdy chodzi o poglądy na ekonomię, najpierw uważano go za konserwatystę, a teraz za liberała, choć w sumie nie wiem, czy ma to jakiekolwiek znaczenie.
Słynie z trafnych prognoz, choć równie często się myli. Nieustannie obdziela swymi myślami rzesze słuchaczy, poprzez tweetera (żałosne narzędzie), facebooka, czy w końcu swojego bloga. I w rzeczywistości jest aktorem, bo sławę i poklask uwielbia. Nie wzięło się z to z przypadku – początkowo chciał być dramatopisarzem.
Teraz mu się to udaje, bo jego wpisy śledzą miliony ludzi w Stanach czekając na to, co tym razem go olśniło i jak on olśni ekonomicznych ignorantów. Jest aktorem, a jego sceną jest internet. Gra całą dobę (z przerwami na toaletę). W jednej sprawie potrafi zmienić zdanie 3 razy w ciągu dnia. Gdy dostaje raport z danymi makroekonomicznymi na początku pisze, że są „złe”, potem, że jednak „nie aż tak”, aż w końcu, że „cacy”.
Świetnie; jego bloga czytają finansiści, bankowcy i inni ekonomiści, a potem na ich podstawie podejmują decyzję. Czyli już wiem, skąd jest kryzys.
Żyjemy w społeczeństwie informacyjnym. Karmimy się informacjami i ciągle chcemy więcej; nieustanie jesteśmy nienasyceni. Nie chodzi tu tylko o tanią sensację w stylu „Faktu”. Chcemy być poinformowani i up-to-date. Dlatego co 10 minut sprawdzamy wiadomości na stronie „Gazety”, TVN24 i itp.
Dlatego internet wciska się nam wszędzie: do komputerów, do telefonów, w domu, na uczelni i ostatnio także w autobusie; w toalecie… żeby mieć złudne poczucie poinformowania.
Komentarze pod tekstem nie są przychylne: „trudno wyobrazić sobie życie równie nieszczęśliwe i puste”. Gdy komuś to odpowiada, to przecież może to robić. Czasem chyba jednak powinien sobie kabel od internetu z zadka wyciągnąć.
Tytuł tego wpisu został zaczerpnięty z felietonu Sylwii Chutnik z najnowszego numeru „Polityki”. Świetnie się składa, bo od kiedy mieszkam w bloku (1,5 roku), to mam ochotę o tym napisać, ale dopiero teraz poczułem się wystarczająco zmobilizowany. Tym bardziej, że jak się okazuje, w przeżywaniu swych boleści nie jestem sam.
Ja w przeciwieństwo do Mirona Białoszewskiego nie jestem (jeszcze!) ogarnięty obsesyjną manią śledzenia wszelkich dźwięków dobiegających spoza blokowego mieszkania. A przecież takie mieszkanie jest jak pudełko zapałek. Maleńkie – w porównaniu do całego budynku. A tych maleńkich pudełek znajdują się setki – ułożone jedno na drugim i obok siebie; połączone szybami wentylacyjnymi i pionem kanalizacyjnym; przedzielone ścianami jak kartką papieru.
Dźwięki trzaskającego niedomkniętego okna, trzaskania drzwiami, czy czyjegoś bezsensownego ględzenia na klatce schodowej to naprawdę nic w porównaniu z innymi odgłosami. Najwięcej słychać w toalecie: czyjąś pralkę, rozmowy, czyjeś pluskanie się w wannie. Chyba niejeden doktorat można by na ten temat napisać. A CBA nie musi chyba mieć pozwolenia na podsłuch: wystarczy gumowe ucho agenta.
To wszystko nic. Choć mieszkanie w bloku ma wiele zalet, ma też zasadniczą wadę. Ta wada polega na tym, że w pudałkach nad nami, pod nami, z lewej i z prawej też ktoś mieszka! Może to być na przykład świadek koronny (o czym pisze dzisiejsza „Wyborcza”).
Pół biedy, jeśli siedzi cicho; zdarza się to rzadko. A wszystkiemu winne wstrętne pudło, któremu na imię telewizor.
Niestety większość ludzi nie zna umiaru w głośności i nie bierze pod uwagę tego, że sąsiad nie chce go słuchać. Ktoś mógłby powiedzieć „cisza nocna – wtedy ma być cisza”. Ale to nie ma nic do rzeczy! To, że jest taki wynalazek jak cisza nocna i że (zgodnie z regulaminem) remonty można przeprowadzać od 8 do 20, i że należy wcześniej powiadomić sąsiadów… to wszystko nic nie znaczy. Bo tak, czy owak, w świetle prawa cywilnego (art. 23 KC) zakłócanie komuś spokoju w jakikolwiek sposób: poprzez emitowanie hałasu, smrodu czy zwykłe obrażanie są takimi samymi naruszeniami dóbr osobistych. Jednym słowem istnienie ciszy nocnej nie oznacza, że poza nią, można sobie robić co się chce.
Szkoda tylko, że bliźni nasi mają w pogardzie kodeks cywilny.
Sąsiedzi z mojego bloku hałasują nagminnie; ale co tam – zatyczki do uszu piankowe, tylko 1,9 zł. Najlepiej ich nie wyciągać. Gdybym umiał, zrobiłbym karczemną awanturę, ale nie umiem, więc chodzę od apteki do apteki w poszukiwaniu zatyczek.
Dwa dni temu byłem w Bydgoszczy – mieście, o które jest stolicą województwa kujawsko-pomorskiego, niezbyt lubi się z Toruniem i o którym można w przewodnikach przeczytać, że jest „rozwijającą się metropolią”. Jechałem tam z obrazem „bydgoskiej Wenecji” i bulwarów nad Brdą w głowie. Gdy z niego wyjeżdżałem, budził jednak we mnie mieszane uczucia.
Metropolia to to raczej nie jest – 400 tys. mieszkańców. Choć miasto sili się na nowoczesność, to niestety jest raczej dosyć prowincjonalne. Nie ma tam tylu ludzi i tyle ruchu co we Wrocławiu czy w Poznaniu. Ale to nie znaczy, że nie jest piękne.
Gdy wysiadłem z pociągu, obraz był dosyć przerażający, ale przerażający obraz przy dworcu kolejowym, to raczej norma polskich miast. Ani w Kaliszu, ani w Poznaniu nie jest lepiej. W kierunku centrum szedłem ulicą Dworcową, która na początku zbyt ładna nie była. Z każdym krokiem robiło się coraz ciekawiej. Centrum, to właściwie skrzyżowanie ulic Dworcowej i Gdańskiej – tam zaczęło mi się podobać. Dalej, było tylko lepiej.
Nieopodal jest Plac Wolności (jak w Poznaniu); idąc w kierunku południowym, zbliżamy się do Brdy. Ulicą Mostowa dochodzi się do Starego Rynku. Na jego środku stoi dosyć paskudny pomnik, ale sama starówka jest bardzo ładna. Największą jednak atrakcją – i słusznie – jest Wyspa Młyńska, czyli prawdziwa „Wenecja”. Warto było się tam wybrać.
Do wakacji pozostało… 56 dni. Przynajmniej do tych moich. Tymczasem teraz dobiega najdłuższy weekend majowy, jaki pamiętam – który trwał właściwie cały tydzień. Jak dla mnie, to mógłby być jeszcze dłuższy. Do końca zajęć pozostał miesiąc. Zajęcia na studiach lubię, ale jeżdżenie do Poznania jest okropnie męczące.
Tydzień temu dostałem wiadomość, która zaczynała się tak:
jesteśmy pod wrażeniem Twojej aplikacji i rozmowy rekrutacyjnej. Dziękujemy za poświęcony czas, zainteresowanie projektem oraz chęć współpracy.
Oznacza to, że zostałem przyjęty do grona wolontariuszy miast-gospodarzy na czas mistrzostw w piłce nożnej. Świetnie! Taka okazja może się nie powtórzyć. Marzyłem o tym, by zostać wolontariuszem na olimpiadę w Londynie, ale nic z tego nie wyszło. Może kiedyś…
Dzisiaj dalej będę się pastwić nad kolejami, ze szczególnym uwzględnieniem Przewozów Regionalnych. A że obraz wart jest tysiąca słów, zamieszczam zdjęcia toalety z pociągu Przewozów Regionalnych, z której miałem wątpliwą przyjemność korzystać.
W ramach ciekawostki: zdjęcia z budowy nowego dworca w Poznaniu.
Podpisy i więcej zdjęć tutaj.
Parę dni temu w Poznaniu miała miejsce premiera Poznańskich Rowerów Miejskich. Teraz mogę zdać relację na gorąco, bo właśnie z nich skorzystałem.
Na początku muszę zaznaczyć, że panuje wokół nich lekk atmosfera dezinformacji, bo – przykładowo – nie jest prawdą, że można zarejestrować się przy pierwszym wypożyczeniu w systemie. Ja przynajmniej tego próbowałem i mi się nie udało. Poza tym, instrukcje dot. obsługi rowerów są inne w internecie i inne na pylonach w terminalach. Jednym słowem – zamieszanie.
Rowery same w sobie są świetne. Dobrze przystosowane do miasta, nie ma z nimi najmniejszego problemu. Fajnie ogląda się z nich miasto.
Niestety terminali jest stanowczo za mało, żeby taka inwestycja miała większy sens. Mam nadzieję, że będzie ich dużo więcej. Wrocławianie narzekają, bo terminali mają tylko 18. W Poznaniu jest ich na razie… 7.
Druga sprawa jest taka, że ścieżki rowerowe tylko z pozoru są dobrze zorganizowane. Póki się taką drogą jedzie, jest dobrze; ścieżki rowerowe mają jednak tendencję do tego, by urywać się w niespodziewanym miejscu…
Niewątpliwie spółka „Przewozy regionalne” jest wielce zasłużona dla naszego kraju. Dlaczego? Ano dlatego, że ma duże znaczenie gdy chodzi o kształtowanie społecznej moralności: w szczególności wszelkich cnót. Wiary, nadziei, miłości… tej ostatniej to chyba trochę mniej.
Aby przekonać się, dlaczego, wystarczy wsiąść do pociągu. Gdy pasażer zapyta się współtowarzyszy (niedoli) „Czy to pociąg do Poznania?” albo „Czy to pociąg do Łodzi?” nie usłyszy „owszem”, albo „tak, to pociąg do Łodzi” lecz… „Mam nadzieję”.
Wszystkim, którzy choćby sporadycznie odwiedzają moją stronę, z okazji Świąt Wielkiej Nocy życzę szczęścia i uśmiechów każdego dnia.
Wesołych Świąt!
Wczoraj byłem na koncercie Filharmonii Kaliskiej. Orkiestra przedstawiła wraz z Chórem Filharmonii Wrocławskiej oratorium „Mesjasz” Händla. Uwielbiam muzykę barokową, więc byłem usatysfakcjonowany; z resztą chyba nie tylko ja, bo prawie cała sala (na 400 osób) była pełna. Oratorium jest bardzo długie, trwało prawie 3 godziny. Jego wadą jest to, że gdy soliści po pięć razy śpiewali jedno zdanie, to robiło się to nużące.
Chór Filharmonii Wrocławskiej
Agnieszka Franków-Żelazny- kierownictwo artystyczne, przygotowanie chóruORKIESTRA FILHARMONII KALISKIEJ
Andrzej KOSENDIAK – dyrygent
Marta Niedźwiecka – pozytyww programie:
G. F. Haendel – Mesjasz
A teraz słucham transmisji z festiwalu Misteria Paschalia w Krakowie.
Na początek mało optymiastyczna refleksja.
Gdy byłem w gimnazjum (czyli ponad 5 lat temu) pojawiły się w Polsce (przynajmniej na szerszą skalę) odtwarzacze mp3, czyli tak zwane „empetrójki”. Dosyć szybko zyskiwały one na popularności; również ja wtedy nabyłem swojego iPoda shuffle pierwszej generacji, którego mam do dzisiaj, a który dzisiaj mógłby zostać sprzedany na Allegro w dziale „Antyki”.
Myślę, że melomania, która wtedy owładnęła społeczeństwem, niedługo zacznie zbierać swoje krwawe żniwo. W jaki sposób? A w ten, że niedługo aparaty słuchowe będą czymś zupełnie masowym.
Problemem nie jest rzecz jasna słuchanie sobie muzyki przez odtwarzacz, ale sposób, w jaki się to robi. Niestety niektórzy zostali tak owładnięci przez Lady Gagę i Justina Biebera, że nie mogą się bez ich hitów obyć nawet w środkach komunikacji miejskiej. I tu pojawia się problem: bo czy się jedzie autobusem, czy tramwajem – zwykle jest tam głośno. Okazuje się, że nie można muzyki słuchać ze „zwykłą” głośnością, tylko trzeba podgłosić, ile się da. Ktoś mógłby pomyśleć, że skoro hałas wytwarzany przez np. autobus nie jest groźny, to jeśli podgłosimy odrobinę głośniej, tylko tylko, by zagłuszyć pojazd, to nasz słuch na tym nie ucierpi. Tak jednak nie jest. Słuch bowiem uszkadza się nie od głośności, tylko od ciśnienia wytwarzanego w uchu przez drgającą membranę głośnika. Te drgania powodują, że ucho przestaje reagować na delikatniejsze bodźce, by być w końcu podatnym tylko na „łupanie” (to z resztą dotyczy nie tylko słuchu).
Kiedyś było tak, że gdy ktoś miał włączoną empetrójkę, to tylko on ją słyszał (takie z resztą było założenie tego urządzenia); gdy można ją było usłyszeć „przez słuchawki” użytkownika, to uznawano, że taka osoba to „miłośnik mocnych wrażeń”. Dzisiaj to drugie stało się regułą. Nagminną jest plagą, że musimy słuchać czyjegoś odtwarzacza przez czyjeś słuchawki, które wciśnięte są przecież do cudzego ucha. Czasem z drugiego końca tramwaju… Pół biedy, gdy jest to muzyka na poziomie, ale to się niestety rzadko zdarza. Zwykle są to przeboje eski lub radia zet. Jednym słowem – ręce opadają.
Wniosek jest z tego taki, że przez słuchanie muzyki w hałaśliwym środowisku, słuch będzie się uszkadzał. Te osoby powinny już zbierać pieniądze na aparaty słuchowe, bo jest kwestią lat, gdy będą głuche, jak pień. Dlatego nie słucham muzyki w środkach komunikacji miejskiej, ani tam, gdzie jest nadmierny hałas.
Wyjściem z tej sytuacji są słuchawki nauszne lub douszne. Te są jednak jeszcze rzadkością.
Teraz jeszcze coś o wydarzeniach bieżących.
(1) Media donoszą o desperatach, którzy nie rzucim ziemi… tzn. głodują w intencji niewprowadzania w życie reformy edukacji dotyczącej nauczania historii. Są to chyba zupełni ignoranci, którzy nie mają bladego pojęcia o tym, jak wygląda nauka historii w szkole. Są tak przeczuleni na wszelkie zmiany, że na każdą próbę zreformowania systemu – który nie jest najlepszy – reagują alergiczne. Ich zabiegi są dosyć śmieszne.
Śpieszę z wyjaśnieniem, dlaczego. Sam bowiem przeżyłem to na własnej skórze.
Obecnie schemat nauki historii w szkołach wygląda tak, że – jak to ktoś ładnie ujął – uczniowie mają trzy razy od mamuta do Bieruta. W szkole podstawowej, gimnazjum, liceum uczy się w kółko tego samego: cały cykl od prehistorii do (w teorii) XXI wieku, tyle tylko, że ze stopniowanym poziomem trudności i szczegółowości (nauczyciele mówią na to „technika spirali” czy jakoś tak).
Niestety to nie do końca zdaje egzamin. Po pierwsze dlatego, że liczba godzin historii w szkole jest mała i nauczyciel nie jest w stanie omówić całego materiału. Jeśli więc dojedzie do II RP, to jest to sukces. Po drugie, szczególnie w liceum – uczniom, którzy nie są w klasach z rozszerzoną historia, ten przedmiot często po prostu zwisa i jest jedynie dodatkowym utrudnieniem, i kolejną kłodą rzuconą pod nogi. Rozsądniej więc by było, żeby w liceum uczyć – tych, którzy nie mają historii na poziomie rozszerzonym – tylko historii XX wieku. Jest to chyba jedna z nielicznych rozsądnych reform edukacji w ostatnich latach.
(2) Już piąty 4 dzień kwietnia, więc za 6 dni… wszyscy wiedzą co. Uaktywniają się już smoleńskie wdowy i posłuszne wojska radia toruńskokatolickiego. Na nowo zaczęto młócić mgłę, brzozę, statecznik etc. Macierewicz – w szczytowej formie – bo może swoje świetne pomysły głosić nawet na antenie TVN 24. A fakty są, jakie były.